Zelden zal een film zon geluk hebben gehad met actuele politieke ontwikkelingen als Salt. De recente spionnenaffaire in de Verenigde Staten, waarbij duidelijk werd dat een aantal Russische spionnen al jaren was geïnfiltreerd in de Amerikaanse samenleving met als doel informatie door te spelen naar het vaderland lijkt griezelig veel op de plot van Salt en zorgt ervoor dat het voor recensenten moeilijk wordt kritiek te geven op de ongeloofwaardigheid van de film. Maar dat het scenario van Kurt Wimmer meer dan belachelijk is, daar mag eigenlijk geen twijfel over bestaan.
Het is natuurlijk al een slecht teken, en iets dat alleen maar in Hollywood kan, dat een film die oorspronkelijk een mannelijk hoofdpersonage zou opvoeren in allerijl werd omgegooid toen Angelina Jolie liet weten wel iets in de film te zien. Niet Edwin, maar Evelyn Salt zou het middelpunt van deze nieuwe thriller worden.
We zien Salt voor het eerst als ze in een gevangenis in Noord-Korea wordt gemarteld in een scene die veel gelijkenissen vertoont met de opening van Die Another Day. Salt blijkt een Amerikaanse spion te zijn die werkzaam is voor de CIA. Vervolgens springt de film twee jaar vooruit in de tijd en zien we hoe Salt op kantoor een Russische spion verhoort. Deze spion beschuldigt Salt ervan eveneens een Russische spion te zijn en doordat haar superieuren deze beschuldiging wel willen uitzoeken, slaat ze op de vlucht om uiteindelijk haar onschuld te bewijzen.
Vervolgens verwordt de film tot een grote achtervolging en als het alleen daar bij was gebleven, zou er niets aan de hand zijn. Het probleem is echter dat de film probeert een serieus spionageverhaal te vertellen en het daarbij zo bont maakt dat je het geheel niet meer serieus kan nemen. Daarbij voelt de film ook nog eens hopeloos ouderwets aan door de Russen als grote vijand af te schilderen. Die tijden zijn we nu toch echt voorbij, leek ook Hollywood de laatste jaren begrepen te hebben, maar met de belachelijk stereotypische wijze waarop de Russen in Salt worden afgebeeld zijn we weer terug bij af. Het lijkt wel alsof scenarist Kurt Wimmer last heeft van een soort misplaatste nostalgie naar de Koude Oorlog, waarin de Amerikanen slechts een vijand hadden die bovendien veel minder dynamisch was dan de ongrijpbare Taliban nu.
Dit belachelijke scenario is in het geval van Salt extra jammer omdat er in alle andere aspecten enorm veel kwaliteit aan deze productie verbonden is. Australische regisseur Phillip Noyce heeft in het verleden al meermaals aangegeven een goede balans te kunnen treffen tussen kwaliteitsfilms en grootschalig amusement en is ook in Salt zeer degelijk achter de camera. Ook Angelina Jolie is uitstekend op dreef en bewijst hier wederom dat ze op dit moment geen gelijke kent als vrouwelijke actiester.
Met de actie zit het toch al goed in Salt. Uitstekend gemonteerd, waardoor het geheel relatief overzichtelijk wordt, springt de film van het ene naar het andere actiespektakel, waarbij vooral een grootscheepse achtervolging op de snelweg er uitstekend uitziet. Al dit spektakel is uiteindelijk echter te weinig om de film te redden aangezien zelfs voor een simpele, ongecompliceerde zomerfilm wel iets meer nodig is dan een scenario waar elke amateur zich nog voor dient te schamen.
