De aankondiging van deze 'remake' van Abel Ferrara's Bad Lieutenant deed nogal wat stof opwaaien, vooral toen Ferrara zei dat alle betrokkenen moesten sterven in de hel. Regisseur Werner Herzog reageerde hier stoïcijns op door te zeggen dat hij niet wist wie Ferrara was en Bad Lieutenant nooit gezien had. Bad Lieutenant: Port of Call - New Orleans is dan ook niet bepaald een remake te noemen, maar eerder een film die enkele basiselementen deelt met het 'origineel'. Verder wordt de film gekenmerkt door typische Herzogwaanzin, absurde humor en een aantal geniale scènes.
Net als in Ferrara's film is de hoofdpersoon een corrupte politieman die zich te buiten gaat aan drank en drugs, gokschulden heeft, zich door arrestanten met seks laat omkopen en een relatie onderhoudt met een prostituee. Daar houdt de gelijkenis op. Geen van de katholiek-religieuze vraagstukken (schuld, boete, verlossing) die Harvey Keitel in 1992 bezighielden, zijn vertegenwoordigd in de nieuwe film, waarin Nicolas Cage een heel ander personage speelt in een heel andere wereld. Niet voor niets speelt de film zich af in 2005 in New Orleans net nadat orkaan Katrina toegeslagen heeft.
Chaos heerst, en dat wordt gereflecteerd in de opbouw van de film en in de geestesgesteldheid van politieman Terence McDonagh. Of dit nu door zijn drugsverslaving komt, de druk waar hij onder staat, zijn eigen psyche of een combinatie, feit is dat hij voortdurend aan de rand van een zenuwinzinking staat en elk moment lijkt te kunnen ontploffen. Nicolas Cage geeft prachtig gestalte aan deze maffe man die voortdurend verrast met zijn opmerkingen en gedrag. Soms zeer gevaarlijk, bijna altijd idioot en zo nu en dan doeltreffend.
We zien de wereld vooral vanuit zijn door crackhallucinaties beïnvloede perspectief. Dit levert een aantal fantastische scènes op. Een van de leukste is ongetwijfeld die waarin Terence tijdens een surveillancemissie aan zijn collega's vraagt wat de leguanen op 'zijn' koffietafel doen. Er zijn helemaal geen leguanen is het antwoord. Vervolgens krijgen we een lange close-up van twee hagedissen, waarvan alleen de kenners zullen zien of het wel of geen leguanen zijn, begeleid door een uitbundige mondharmonicasolo van Sonny Terry (die Herzog ook gebruikte tijdens de dans van de mechanische kip in Stroszek). Het nummer keert terug als iemand volgens Terence nog een keer moet worden neergeschoten omdat zijn ziel nog danst.
De film zit vol met dit soort hilarische krankzinnigheden (de ondervraging van een zieke oude vrouw is ongeëvenaard) die er een wilde rit van de ene onverwachte rariteit naar de volgende van maken, zoals alleen Herzog dat kan. Inclusief enkele mooie rustmomenten, zoals de scène waarin Terence een verhaal over een lepel aan zijn vriendin vertelt, waarin de film opeens poëtisch wordt. Nicolas Cage levert met zijn voortdurend op het randje van ontploffen staande hoofd zijn beste werk af in bijna tien jaar. Het doet sterk denken aan het soort energieke rollen dat hij eind jaren tachtig en begin jaren negentig bij de vleet speelde. Cage krijgt prima repliek van onder andere Val Kilmer die zijn bijna even gestoorde partner speelt - zonder zich achter drugs te kunnen verschuilen - en Brad Dourif als zijn bookmaker.
Vergelijkingen met de film van Ferrara zijn eigenlijk zinloos, zo anders is de film van Herzog. Toch zullen vele critici dit helaas wel doen deze week, in plaats van de film op zichzelf te waarderen. Zonde, want Bad Lieutenant: Port of Call New Orleans is een bijzonder grappige film die de regels van het politiegenre aan zijn laars lapt. Voor een traditioneel uitgewerkt verhaal waarin een politieman op logische wijze een zaak oplost moet je hier niet zijn. Chaos en willekeur zijn heer en meester, wat precies bij de hoofdpersoon en de setting past. De enige vraag die nog rest: heb jij géén gelukkige crackpijp?
