Er bestaat nog altijd een duidelijke scheidslijn tussen de wereld van film en die van theater, zo mag je concluderen na het zien van . Want hoe vertaal je een levendige show succesvol naar een plat scherm? Waar het concept op de planken in Broadway uitstekend werkte, blijkt dat voor een versie op celluloid een hoop meer uit de kast moet worden gehaald om de musicalmagie tot leven te wekken. Rob Marshall, die eerder goede zaken deed met de musicalverfilming , lijkt met verdacht veel weg te hebben van hoofdpersonage Guido Contini. Net als Contini kampt Marshall met een regieblokkade en daar is een heel peloton aan Oscarwinnaars de dupe van.
is niet alleen een verfilming van de gelijknamige musical, het is tevens een verwijzing naar () van Federico Fellini uit 1963. Eigenlijk betrof het Fellinis tiende film, maar omdat hij van zijn negen eerdere er drie als half beschouwde, kende hij het cijfer achtenhalf toe. Rob Marshall lijkt een voor de hand liggende keuze om dat laatste halfje op te vullen met de sprankelende flair van een Broadwaymusical, om zo tot het titulaire getal negen te komen. Die verwachte levendigheid blijft echter uit.
Aan grote namen ontbreekt het in niet. Daniel Day-Lewis - met een opmerkelijk aangemeten Italiaans accent - speelt de vertwijfelde regisseur die zichzelf te midden van een creatieve crisis ziet. De decorstukken en kostuums voor zijn nieuwste film Italia zijn allemaal klaar, maar waar de film over gaat is nog een raadsel. Los van de inspiratie die maar niet in zijn bol wil slaan, worstelt Contini met de vrouwen die zijn leven domineren.
En dus mogen onder andere Judi Dench, Penélope Cruz, Kate Hudson en Marion Cotillard opdraven om Guidos hoofd op hol te brengen. Op de acteerkwaliteiten van de dames valt weinig aan te merken. Dat Daniel Day-Lewis, die bekend staat om zijn kritische rolkeuze, zo snel weer te zien is in een film, mag als een curiosum beschouwd worden. In de rol van inspiratieloze regisseur is Day-Lewis prima op zijn plek, al voelt zijn personage te beperkt aan voor een acteur die een hele lijst epische vertolkingen op zijn naam heeft staan. Een eigen moment in de film biedt de acteur en de actrices de kans om ook nog eens te bewijzen dat ze al zingend uit de voeten kunnen. Het probleem is dat opzwepende en memorabele nummers ontbeert, waardoor het gros van de liedjes onopvallend aan je voorbij zal gaan. Kate Hudson heeft zonder twijfel het meest glamoureuze nummer onder haar kont, en Fergie heeft de beste zangstem, maar echt knallen doet het nooit.
Het camerawerk zou hier het één en ander kunnen compenseren. Met een variëteit aan camerastandpunten had Marshall daarmee zelfs een publiek dat bekend is met de musical op iets origineels kunnen trakteren. Het geheel wordt echter zo eentonig in beeld gebracht, dat het merendeel van de intermezzos als een plumpudding in elkaar zakt. Wat dan nog rest is een flinterdun verhaallijntje zonder verrassingen. Rob Marshall heeft met een film afgeleverd die slechts bij vlagen de beloofde sensualiteit en glamour voorschotelt, maar op geen enkel punt de magie uit het theater naar het scherm haalt. Bovenal wekt de regisseur de schijn de regietouwtjes niet stevig in handen te hebben, waardoor de film langdradig en gezapig aanvoelt. En dat is kwalijk te noemen, zeker als je zon cast tot je beschikking hebt.
