Recensie

Management (2008)

Deze romcom wil graag lekker gek zijn, maar kleurt daarvoor net te veel binnen de lijntjes.

in Recensies
Leestijd: 2 min 33 sec
Regie: Stephen Belber | Cast: Jennifer Aniston (Sue), Steve Zahn (Mike), Woody Harrelson (Jango), James Liao (Al) | Speelduur: 93 minuten | Jaar: 2008

Het affiche van Management zegt veel over de spagaat waarin de film zich bevindt. De poster toont de mannelijke lead Steve Zahn van achteren, met zijn hand halfjes tegen de bil van een omkijkende Jennifer Aniston. Het beeld verwijst naar een van de absurdste scènes van de film: het moment waarop Anistons karakter Sue haar bewonderaar Mike haar achterwerk laat betasten om van hem af te zijn. Deze buitenissige scène wordt op de poster afgezwakt, waarbij alleen Anistons gezicht is te zien, als om te zeggen: uiteindelijk is dit een gewone romcom, met in de hoofdrol de koningin van het genre.

Management, de eerste regieklus van theater- en filmscenarist Stephen Belber, vertelt het verhaal van Mike, een kinderlijk aangelegde maar ook enigszins gefrustreerde dertiger die bij zijn ouders in hun familiemotel woont. Zodra hij Sue in haar mantelpakje bij de motelbalie ziet staan, is hij verkocht: hij moet en zal haar voor zich winnen. Sue is vertegenwoordigster in sneue kantoorschilderijtjes, die ze door het hele land moet zien te slijten. De zakenvrouw laat zich Mikes vleierijen geamuseerd aanleunen, ervan uitgaand dat ze hem toch nooit meer zal zien. Maar Mike weet zeker dat ze voor elkaar gemaakt zijn en deinst dan ook nergens voor terug om Sues hart voorgoed te veroveren. Hij gaat over tot de bizarste stalkacties, die Sue, zoals dat hoort in romantische komedies, niet met paniek, maar met een ontroerde glimlach incasseert. Haar verloofde Jango is uiteraard minder gecharmeerd van Mike.

Steve Zahn, onlangs nog te zien in Sunshine Cleaning, speelt Mike met een bijna permanent verwilderde blik op zijn gezicht, iets waar Jim Carrey nogal eens mee wegkomt, maar wat bij Zahn vooral geforceerd en irritant aandoet. En hoeveel koddige teksten, hobby’s en verhaallijntjes Mike ook krijgt toebedeeld, meer dan een flauwe glimlach weten die over het algemeen niet op te wekken. Halverwege de film krijgt Mike plotseling uit het niets de jongen Al in de maag gesplitst, een sidekick om zijn doldwaze perikelen mee te delen. Ook deze gezellige Chinees lukt het niet de komedie vlot te trekken. En hoewel Woody Harrelson even schittert in zijn rol als ex-punk annex yoghurtmagnaat Jango blijkt zijn personage uiteindelijk niet meer dan een snel uitdovende gimmick. Tegen het einde van de film koppelt Belber aan de enorme hoop gekkigheid – zo wordt Mike nog even gauw monnik – de meer conventionele romcominzichten: Sue ontdekt dat haar leven niet bij haar past en Mike leert dat hij volwassen moet worden.

Management is een dappere poging tot een excentrieke romantische komedie, maar het scenario hinkt te veel op twee gedachten. De maffe grappen zitten de blije romantiek in de weg en vice versa. Daarnaast spettert het geen moment tussen het al te lievige stel Mike en Sue. Zahn speelt Mike als een groot kind en Anistons Sue blijft weer eens vooral Jennifer Aniston. Zo resulteert Management, op een paar aardige scènes na, in weinig meer dan een gemiste kans.