Australia
Recensie

Australia (2008)

Overgeromantiseerd drama van Baz Luhrmann, dat de kenmerkende stijl van de eigenzinnige regisseur node mist.

in Recensies
Leestijd: 3 min 36 sec
Regie: Baz Luhrmann | Cast: Nicole Kidman (Lady Sarah Ashley), Hugh Jackman (Drover), Brandon Walters (Nullah), David Wenham (Neil Fletcher ) | Speelduur: 155 minuten | Jaar: 2008

Baz Luhrmann. Zijn naam is een begrip en staat synoniem voor kleurrijk drama in elke mogelijke betekenis. Hoewel hij niet bekend staat om zijn snelle werkwijze - zijn laatste film Moulin Rouge dateert alweer van zeven jaar geleden - zijn zijn films daarentegen wel het toonbeeld van eigenzinnigheid en aandacht voor details. Zijn door velen geliefde, maar door evenzovelen gehate flitsende, misselijkmakende cinematografische stijl heeft hij deze keer ingetoomd. Met Australia waagt hij zich aan de mainstream popcorncinema.

Australia wordt gepromoot als een episch romantisch actieavontuur dat zich afspeelt in de Australische Outback vlak voor het uitbreken van de Tweede Wereldoorlog. De welgestelde Britse Lady Sarah Ashley reist haar echtgenoot naar Australië achterna om hem te confronteren met zijn overspeligheid. Eenmaal aangekomen op zijn landgoed Faraway Downs blijkt hij te zijn vermoord en hun vee grotendeels gestolen door concurrent King Carney. Wanneer de halfbloed Aboriginaljongen Nullah haar manager en veedrijver Neil Fletcher voor dief uitmaakt en deze de jongen vervolgens molesteert, ontslaat ze Fletcher op staande voet. Ze blijft alleen achter met een enorm landgoed en vijftienhonderd runderen die naar de stad Darwin moeten worden gedreven wil ze nog wat geld kunnen verdienen. Probleem: het is wel erg veel werk in haar eentje. Gelukkig schiet veedrijver Drover, een zonverbrande stoere Aussie, haar te hulp. Lady Ashley verlaat Faraway Downs met Drover, Nullah, de kok, de dienstmeid en twee van Drovers vrienden om de vijftienhonderd runderen naar Darwin te transporteren.

Tot dusver zit het verhaal goed in elkaar; er is conflict, romantiek en drama. De personages worden zo overtuigend mogelijk gestalte gegeven door Nicole Kidman en Hugh Jackman, maar het zijn David Wenham als de foute Fletcher en de onervaren acteur Brandon Walters als Nullah die werkelijk sprankelen. Het ruige landschap, de traditie van het veedrijven en de magische krachten van de Aboriginal Nullah en zijn grootvader King George zijn als setting van de film, hoe cliché ze ook moge zijn, een waar eerbetoon aan het land en continent. Er is dan ook een prominente rol weggelegd voor de woestheid van de natuur waar geen mens het ooit van kan winnen.

Echter, op het moment dat Lady Ashley en gevolg in Darwin aankomen, een logische en natuurlijke afsluiting van de film, blijkt de film nog dóór te gaan en ontstaat een tweede deel dat losstaat van de rest. Van een romantisch actieavontuur wordt klakkeloos overgeschakeld naar een oorlogsdrama dat nog eens drie kwartier duurt. Dit heeft een negatieve uitwerking op de film als geheel die onnodig wordt uitgerekt tot een lengte van twee uur en vijfendertig minuten. De Japanners bombarderen Darwin waardoor de geliefden Lady Ashley, Drover en Nullah van elkaar worden gescheiden. Hiermee begint een zoektocht om het gezinnetje weer gezellig bij elkaar te brengen. Deze plotwending voor extra dramatiek ligt er zo dik bovenop dat het moeilijk is er niet tandenknarsend naar te kijken. Het komt over alsof Luhrmann de kijker een geschiedenisles wil meegeven: “ook in het verre Australië is er oorlog geweest en heeft ook daar voor veel pijn en verdriet gezorgd hoor.” Voor de voortgang van het verhaal is deze gruwelijke gebeurtenis echter totaal niet van belang. Het is een overbodig obstakel dat de personages moeten overwinnen voor het ‘eind goed, al goed’-einde. Het is overigens niet de enige overbodigheid. Er zijn er meerdere die niet natuurlijk in het verhaal worden opgenomen en de aandacht te nadrukkelijk op de manier van vertellen vestigen en niet op het verhaal zelf.

Australia is de eerste helft heerlijk om naar te kijken. De dialoog is ietwat herhalend van karakter, maar de spanning en opbouw zijn goed. De tweede helft wordt de film ongeloofwaardig, ondanks de fantastische cinematografie, gebruik van de juiste locaties en special effects. Het probleem van de film is dat hij geen eigen identiteit uitstraalt. Het is een soort kruising van Hidalgo waarin Viggo Mortensen met zijn mustang de finish moet zien te halen met Far and Away waar Nicole Kidman en Tom Cruise als jong Iers stelletje zich in een nieuw en onbekend continent moeten zien te redden. De tweede helft is het een slap aftreksel van Pearl Harbor. Luhrmann lijkt zijn eigenzinnige stijl te hebben afgeschud, een stijl die Australia absoluut had kunnen gebruiken.