Shaun of the Dead
Recensie

Shaun of the Dead (2004)

Een sympathieke, met vaart vertelde, prima geacteerde ‘romzom’, die toch nóg leuker had kunnen zijn als hij meer over the top was gegaan.

in Recensies
Leestijd: 3 min 35 sec
Regie: Edgar Wright | Cast: Simon Pegg (Shaun), Nick Frost (Ed), Kate Ashfield (Liz), Dylan Moran (David), Lucy Davis (Dianne), e.a.

Shaun of the Dead is het soort film waarvan iedere filmliefhebber hoopt dat het een voltreffer zal zijn: een totaal pretentieloze Britse spoof op het zombie-genre, die haaks staat op de grimmige aanpak van films als 28 Days Later en de recente remake van Dawn of the Dead. Eindelijk weer eens een film met oog voor het komische potentieel van zombies, want behalve moordzuchtig en erg lelijk zijn de levende doden - mits behorend tot de soort die niet zo hard kan rennen - natuurlijk ook behoorlijk lachwekkend. De makers hebben dan ook vermoedelijk een 21e-eeuwse erfgenaam van Peter Jacksons cultklassieker Braindead voor ogen gehad. En Shaun of the Dead beschikt over de juiste basisingrediënten: een doodsimpele plot, doorspekt met het soort down-to-earth humor dat Amerikaanse filmmakers vaak niet onder de knie hebben, en een door de wol geverfde Britse comedy-cast. Maar de krankzinnige overdrijving van Braindead ontbreekt, en er komt niet echt iets voor in de plaats. De film kent enkele hilarische momenten, maar vaak ook zijn de grappen iets te voorspelbaar om je hardop aan het lachen te krijgen.

De sukkelige Shaun is de ideale kandidaat om uit te groeien tot een held in de strijd tegen zombies. Hij werkt op zijn 29e nog steeds als winkelbediende in een elektronicazaak, houdt met veel vallen en opstaan zijn relatie met de pittige Liz overeind, en voelt zich eigenlijk alleen op zijn gemak bij zijn beste vriend en huisgenoot Ed, die in het leven nóg minder heeft klaargespeeld dan hijzelf. Het liefst zou Shaun de hele dag met Ed achter de Playstation zitten en ’s avonds met Liz erbij wat biertjes drinken in hun stamkroeg, ‘The Winchester’. Liz heeft een andere toekomst in gedachten, en maakt het na de zoveelste relationele blunder van Shaun uit. Ontroostbaar komt Shaun weer thuis bij Ed, die de perfecte oplossing weet voor zijn verdriet: bier drinken in The Winchester tot het weer over is. Zo kan het gebeuren dat Shaun de volgende dag wakker wordt met een enorme kater, en er een halve ochtend over doet om te beseffen dat hij en Ed zijn omringd door duizenden bloeddorstige zombies. Nadat ze erachter komen dat dat bleke meisje in hun achtertuin niet uit is op een zoen, formuleren de vrienden met veel moeite een plan: Shauns moeder ophalen, zijn gemene stiefvader (die waarschijnlijk toch al een zombie is) een kop kleiner maken, met diens Jaguar Liz oppikken, en dan de zombieplaag uitzitten op een veilige plek, te weten… juist.

Shaun of the Dead breekt een lans voor de gewone jongeman, die het leven niet te serieus neemt en beschikt over een gezond gebrek aan ambitie. Geheel volgens de ongeschreven wetten in dit genre komen arrogante strebers op de meest gruwelijke manieren aan hun einde, terwijl Shaun en Ed zich tot ware helden ontpoppen, die de horden zombies zonder aarzelen te lijf gaan met cricketbats en een zorgvuldige selectie uit hun platenverzameling. Zij zijn maten in de traditie van de legendarische BBC-serie ‘Men Behaving Badly’, en veel van de grappen komen dan ook voort uit hetzelfde soort ‘laddish’ humor. Daar zit meteen ook het zwakke punt van de film, want als je dat eenmaal doorhebt zie je de meeste pay-offs al van mijlenver aankomen, en zijn ze onvermijdelijk minder effectief. Wél geslaagd zijn de scènes waarin ongebreideld de draak wordt gestoken met de zombies, zoals de briljante tactiek die wordt toegepast om ongemerkt door een massa breindoden heen te wandelen, en de geweldige epiloog - misschien wel het sterkste deel van de hele film.

Naast humor is ook een flinke hoeveelheid gore een absolute vereiste in een film als deze, en wat dat betreft stelt Shaun of the Dead niet teleur. De zombies zijn misschien niet zo snel ter been, maar als ze eenmaal iemand te pakken hebben maken ze hun reputatie meer dan waar, en zoals bekend krijg je ze alleen echt dood door hun brein te vernietigen…
Mede dankzij een geslaagd subplotje over de liefde tussen Shaun en Liz, is dit een sympathieke, met vaart vertelde, prima geacteerde ‘romzom’ (romantische komedie met zombies), die toch nóg leuker had kunnen zijn als hij meer over the top was gegaan.