Un Baiser, Sil Vous Plaît: Mag ik een kus, alstublieft? Het klinkt hopeloos ouderwets, niet alleen door het vousvoyeren, maar ook omdat er enkel om een simpele zoen wordt gevraagd. Deze film draait er daarentegen juist om dat een kus zeker niet ongevaarlijk is en dat een simpele zoen veel consequenties kan hebben. Zelfs voor beleefde, rationele, geciviliseerde Fransen. Daarom wil Émilie, een Franse vertegenwoordigster op zakenreis, geen afscheidskus geven aan Gabriel, de jongen met wie ze net een perfecte avond heeft doorgebracht. En om haar standpunt te verdedigen, vertelt ze hem een verhaal.
Het verhaal gaat over twee vrienden, Nicolas en Judith. Nicolas is een wiskundeleraar en single. Judith is onderzoekster en getrouwd. Nicolas wil zo snel mogelijk zijn seksuele behoeftes bevredigen omdat hij niet om die reden een nieuwe relatie wil beginnen. Hij overtuigt Judith ervan dat zij hem daarbij kan helpen. Het lijkt te werken en Nicolas krijgt een nieuwe vriendin, maar wat er tussen Judith en Nicolas is gebeurd, blijft natuurlijk niet zonder gevolgen.
Het klinkt allemaal bijzonder melodramatisch, maar regisseur - en hoofdrolspeler - Emmanuel Mouret houdt het, ondanks de soms heftige gevoelens, licht en luchtig. Kluchtig, zou je zelfs kunnen zeggen, vooral door het gekonkel van de hoofdpersonen en het beleefde en bedachtzame gepraat over wat toch vaak wordt gezien als lagere instincten. Eindeloze en uiterst amusante gesprekken gaan vooraf aan elke actie en ook die acties worden stap voor stap ondernomen en onderweg geanalyseerd.
Un Baiser, Sil Vous Plaît speelt zich af in een wereld waar de hersenen ook een erogene zone zijn en woorden soms verleidelijker zijn dan lichamen. De lichamelijke exercities die soms volgen op onschuldig geachte zoenen worden ondersteund door klassieke muziek. Een boek over Schubert blijkt zelfs cruciaal in een verleidingsscène. Ook worden er vaak klassieke schilderijen getoond, maar dan wel schilderijen met blote lichamen erop. Het contrast tussen hoge cultuur en goede manieren aan de ene kant en de vleselijke verlangens aan de andere kant is eigenlijk het onderwerp van de film en zorgt voor veel amusante momenten.
Variety noemde regisseur Mouret een kruising tussen Woody Allen en Eric Rohmer. Dat is waarschijnlijk iets overdreven al opereren die twee meesters de laatste tijd niet meer op hun oude niveau. De film zelf wordt nooit gewichtiger dan het onderwerp, maar het is een keurig geconstrueerde comedy of manners à la française. En nadat ook de raamvertelling mooi is beëindigd zal je het wellicht niet kunnen laten om degene naast je in de bioscoop een zoen te geven. Of dat nou consequenties heeft of niet.
