Vorig jaar werd het centrum van Amsterdam ervoor afgezet, nu mogen we het resultaat daarvan zien in The Hitman's Bodyguard. Een vrolijke terugkeer naar de buddy-actiekomedie uit de jaren tachtig en negentig. Als Hollywood alles recyclet tegenwoordig, waarom dan ook niet die formule? The Hitman's Bodyguard is een schaamteloze, maar vermakelijke pastiche van films als 48 Hours, Lethal Weapon en Rush Hour.
Of van Die Hard with a Vengeance uit 1995, waarin Samuel L. Jackson al eerder ervaring opdeed in het genre. Nu, tweeëntwintig jaar later, heeft hij zichtbaar plezier als Darius Kincaid, een blues zingende, gewelddadig improviserende huurmoordenaar die gevangen is genomen en verplaatst moet worden van Engeland naar het Internationaal Gerechtshof in Den Haag.
Jackson is de wilde, komische noot tegenover Ryan Reynolds als de deugdzame Michael Bryce, wiens rechtlijnigheid in contrast staat met de losbandigheid van Kincaid, een klassiek gegeven voor komedie. Reynolds zorgt zo voor balans en geeft met zijn rol Jackson alle ruimte om met verve om hem heen te dansen. Ze kunnen elkaar niet luchten, zoals het in dit (sub)genre hoort, maar leren elkaar door hun gedwongen gezamenlijke reis toch te respecteren.
Bryce is een professionele bodyguard die Kincaid naar het Internationaal Gerechtshof moet brengen omdat hij daar gaat getuigen tegen de genocide plegende dictator van Wit-Rusland (fictief), het soort rol dat Gary Oldman ook al in de jaren negentig speelde. Diens handlangers hebben het Interpol-team uitgemoord dat Kincaid oorspronkelijk zou begeleiden, waardoor duidelijk werd dat Interpol een lek heeft.
Dankzij dit excuus voor een verhaal zitten de twee tegenpolen met elkaar opgescheept, op reis door het platteland van Engeland en Nederland, met tussenstops in een paar steden, met name Amsterdam. Daar worden ze binnen de kortste keren gespot door de Wit-Russen, de Nederlandse politie en Interpol, met een spectaculaire achtervolging per auto, boot en motor door de Amsterdamse grachten en over de Nieuwmarkt.
Niet alleen fijn om te zien omdat het een goed uitgevoerde, opgebouwde en gefilmde achtervolgingsscène is die uit meerdere fases bestaat, maar ook omdat daarbij uitstekend gebruikt wordt gemaakt van de Amsterdamse locaties. Waarbij natuurlijk veel auto's op elkaar botsen, want dat is de logische uitkomst als je op hoge snelheden door de nauwe Nederlandse straten rijdt in achtervolging op een boot.
Het is bijna verfrissend om in een tijd waarin zoveel actiefilms draaien om het voorkomen van het einde van de wereld, een ouderwetse, goed uitgevoerde actiekomedie te zien waarin twee mensen die elkaar niet kunnen uitstaan samen van punt A naar punt B moeten zien te komen. Het verhaal op zich slaat nergens op, maar dat mag de pret van geinige oneliners en goede actie door Amsterdam niet drukken. En uiteindelijk draait het stiekem allemaal om liefde.
