Het Nederlandse film- en televisiewereldje is klein. Niet alleen zie je in veel producties veel dezelfde gezichten, acteurs zijn ook onderling met elkaar bevriend of hebben een relatie met elkaar. Sommigen beschouwen de acteurs van de 'moderne generatie', onder wie Geza Weisz, Manuel Broekman en Robert de Hoog, wel heel erg als een kliek.
Deze kritiek zal ongetwijfeld ook Jon Karthaus ten deel vallen. Niet omdat Broekman en De Hoog komen opdraven in een gastrolletje, maar omdat hij zijn vrouw een rol heeft gegeven. Net als in zijn vorige film (Homies) trouwens.
Dit is echter het minste probleem waarmee de jonge filmmaker moet zien te worstelen, aangezien zijn Bella Donna's werkelijk aan alle kanten rammelt. Plotmatig is het vooral in de eerste helft een uiteenzetting van wilde ideeën en bizarre situaties waar bitter weinig origineels mee wordt uitgehaald. In de tweede helft moet er opeens allerlei vlak drama aan te pas komen dat maar mondjesmaat wordt uitgewerkt.
Het zwakke drama komt voort uit de Donna naar wie de titel verwijst. Vanuit de ultieme 'yolo'-gedachte is ze een endje gaan zeilen en om het leven gekomen. Haar drie beste vriendinnen besluiten na een korte periode van rouw de bucketlist van Donna af te maken.
Hierbij belanden ze in de meest extreme situaties. Van figureren in een speelfilm tot illegale autoraces en van het kraken van een bruidswinkel tot parachutespringen. Karthaus kan er alle kanten mee op, maar raffelt de bucketlist al net zo af als de dames zelf. De momenten worden bovendien niet aangehaald om de banden tussen het vriendinnentrio nader in te vullen.
Nee, in plaats daarvan moeten we in de kroeg waar een van de drie werkt vernemen dat Jasmijn een suffe ingedutte relatie heeft, Sasha praat over mannen en seks als een vulgaire bouwvakker en Amy, die wordt versleten als saai en ordegelijk, de ware liefde maar niet kan vinden. Onbedoeld of juist lekker gemakzuchtig heeft Karthaus en zijn medeschrijver Diederik Jekel (inderdaad die lollige natuurkundige) de archetypes van Sex and the City en Gooische Vrouwen overgenomen.
Dat hij het zappen tussen vluchtige sketches niet anderhalf uur kan volhouden heeft Karthaus ook moeten inzien en daarom tracht hij halverwege de verdieping op te zoeken. De dames krijgen ruzie, er dient zich een interessante kerel aan en de carpe diem-instelling wordt er een van memento mori.
Natuurlijk is Bella Donna's door de losse opzet niet het type film dat diepe emoties bij het publiek oproept, maar een tussenweg had er best ingezeten. Bijvoorbeeld door de thematiek niet zo doorzichtig in tweeën te hakken en de avontuurlijke uitstapjes van de meiden wat beter te verweven met lichtvoetig drama.
Dikke kans dat je halverwege de speelduur de moed al hebt opgegeven en zelfs een hartsgrondige hekel aan minstens een van de vrouwelijke hoofdfiguren hebt gekregen. Ze vinden zichzelf geweldig, zijn bij vlagen arrogant en ronduit zelfzuchtig. Dit heeft tot gevolg dat Jasmijn, Sasha en Amy elk stereotypen zijn met wie het maar lastig meeleven is.
Karthaus probeert op zijn beurt mee te liften op successen van Michiel ten Horn (Aanmodderfakker) en het duo Haars/Van der Kuil, maar nergens haalt hij dit niveau. Bella Donna's is er zelfs een slap aftreksel van en dat is best pijnlijk.
