Regie: Greg Barker | Scenario: Craig Borten | Cast: Wagner Moura (Sérgio Vieira de Mello), Ana de Armas (Carolina Larriera), Garret Dillahunt (Bill von Zehle), Brían F. O'Byrne (Gil Loescher), Clemens Schick (Gaby Pichon), e.a. | Speelduur: 118 minuten | Jaar: 2020

Al in 2009 verscheen Sergio van regisseur Greg Barker, maar dan als documentaire. Dat bleek een indrukwekkend staaltje filmkunst, niet in de laatste plaats vanwege de spannende structuur en de hartverscheurende beelden. Centraal stond Sergio Vieira de Mello, een Braziliaanse diplomaat die voor zijn werk bij de Verenigde Naties afreisde naar de Irakese hoofdstad Bagdad. Als hoge commissaris voor de mensenrechten spande hij zich daar in voor vrede en veiligheid.

Nu volgt dus ook een speelfilm over het leven van dezelfde VN-topman, wederom onder regie van Greg Barker. Het is volkomen begrijpelijk dat de Amerikaanse filmmaker naar deze materie wilde terugkeren, want het verhaal rondom Sergio Vieira de Mello - iedereen mocht hem gewoon Sergio noemen - gaat een mens niet gauw in de koude kleren zitten.

Aan de effectieve opbouw is gelukkig niet veel getornd. De bomaanslag van 2003 op het VN-hoofdkwartier in Bagdad vormt de grote centrale gebeurtenis. Sergio raakt bedolven onder een hoop puin en beton en moet voor zijn leven vechten, terwijl twee soldaten hem uit zijn benaderde positie proberen te bevrijden. Steen voor steen. Tussendoor krijgen we flashbacks uit Sergio's leven te zien: zijn ontmoeting met vriendin Carolina, de riskante onderhandelingen met de Rode Khmer-leiders midden in de jungle van Cambodja, de onafhankelijkheidsviering van het Aziatische land Oost-Timor en meer van dat soort dingen.

Dat vraagt om een juiste casting. Narcos-ster Wagner Moura is na zijn rol als drugsbaron Pablo Escobar in elk geval al twee dingen kwijtgeraakt: zijn buikje en zijn snor. De Braziliaanse acteur bewijst met Sergio dat hij ook een geloofwaardig figuur aan de rechtvaardige kant van de wet kan spelen. Op de kwaliteit van zijn spel is nauwelijks iets aan te merken. Maar wie per se azijn wil pissen, zou kunnen beweren dat Moura niet zulke charmante gelaatstrekken heeft als de échte Sergio, die vaak werd vergeleken met James Bond en Bobby Kennedy. Het deert weinig, want de acteur en zijn tegenspeelster Ana de Armas vormen hier een fijn filmkoppel.

Die twee hoofdrolspelers houden deze Netflix-productie overeind en moeten de doorligplekken van Craig Bortens scenario een beetje maskeren. Duidelijk is dat Borten nog iets te weinig schrijfmeters in de pen heeft zitten en wat scheppingsvermogen ontbeert. Het gaat goed zolang hij vrij getrouw de historische gebeurtenissen volgt, maar zodra de personages wat meer karakterverdieping moeten krijgen, bevindt de scenarist zich op glad ijs. Een dialoog die moet aangeven hoezeer Sergio als vader is vervreemd van zijn kinderen is bijvoorbeeld heel handig 'geleend' van Steven Spielbergs War of the Worlds.

Sergio blijkt als speelfilmvariant, overdekt met een glimmende Hollywoodlaag, een stuk minder aangrijpend. Geen mislukking, maar ook geen triomf. Wie zich echt wil laten meeslepen doet er goed aan om de gelijknamige documentaire van Greg Barker eens te bekijken. Die is namelijk ook gewoon op Netflix te streamen.