Begin dit jaar beleefde Adam zijn Nederlandse première op het Internationaal Filmfestival Rotterdam. Het is de tweede intieme dramafilm in korte tijd waarin drie sterke vrouwelijke personages de kern vormen, met vrij weinig andere figuren eromheen. Maar waar Portrait de la Jeune Fille en Feu vooral over romantiek ging, staat hier familie centraal. Een moeder, haar dochter en een hoogzwangere buitenstaander zijn tot elkaar veroordeeld in een volkswijk van Casablanca.
Bij de kapsalon lijkt ze even beet te hebben. Met haar dikke buik is Samia op verschillende plekken in de stad aan het bedelen om een baantje. Maar wanneer ze ook om een slaapplek vraagt, trekt de kapper zijn baanaanbod weer in. Ook Abla, die een kleine bakkerij runt, is in eerste instantie niet happig op de sollicitatie van Samia. Maar haar achtjarige dochter Warda dringt aan, en als ze de hoogzwangere vrouw 's nachts ook nog op straat ziet, strijkt ze over haar hart. Ze biedt haar een slaapplek aan, maar slechts voor één nachtje. Maximaal. Echt waar.
In mum van tijd leer je ze alle drie kennen, doordat je ziet hoe ze elkaar leren kennen. Abla is haar man verloren en werkt keihard om haar dochtertje te kunnen grootbrengen. Ze wordt kracht ingeblazen door actrice Luba Azabal - eerder al te zien in Incendies en Paradise Now. Met een harde blik maskeert ze haar kwetsbaarheid voor een onverschillige leefwereld, en misschien meer nog wel haar persoonlijke verlangens. Warda is nummer één in haar leven. Maar tegen beter weten in wordt Samia ook steeds belangrijker.
Met vastberaden hertenogen speelt Nisrin Erradi deze jonge aanstaande moeder. Ze is haar dorp ontvlucht, en daarmee ook de veroordeling van een ultraconservatieve leefgemeenschap. Zodra ze het kind heeft afgestaan, kan ze weer terug naar huis. Oftewel, nogal een contrast met het noodgedwongen alleenstaande moederschap van haar gastvrouw. Erradi staat stevig in haar schoenen als de emotionele leidraad van Adam, en geeft vernuftig tegenwicht aan het acteerkanon Azabel.
Het trio wordt gecompleteerd door kindacteur Douae Belkhaouda, die bruist in haar rol als Warda. Ze geeft daarbij behendig dingen prijs die haar moeder liever verborgen had gehouden. Dit is opgeteld een van de meest humanistische films die tot nu toe dit jaar te zien is. Om deze drie personages te ontdekken, vooral in combinatie met elkaar, staat gelijk aan ze te leren liefhebben. En je zit ze elk zo dicht op de huid, dat je zelf onderdeel wordt van het samengestelde gezin.
Zelfs binnen de groeiende poule van arthousefilms waarin vrouwen op een sterke manier worden vertegenwoordigd, is dit een uitblinker. Er zit een levenskracht in die uniek aanvoelt. Regisseur Maryam Touzani schreef en acteerde hiervoor al in het vrij goed ontvangen Razzia, maar met de touwtjes volledig in handen maakt ze nog veel meer indruk. De vele nominaties en prijzen die ze op verschillende internationale filmfestivals in de wacht sleepte spreken wat dat betreft boekdelen. Het is moeilijk om in dit genre een sterker debuut te bedenken, zeker van de laatste tijd.
