Drie jongeren die in de bloei van hun leven zouden moeten zijn, zitten diep in de problemen. Ze kunnen in Nederland blijkbaar bij niemand terecht en gaan daarom op zoek naar het paradijs in het buitenland. Zo doelloos zoals zij op pad gaan, zo richtingloos verloopt ook het verhaal van Paradise Drifters, het speelfilmdebuut van Mees Peijnenburg.
Peijnenburg begint zijn film met een schets van de troosteloze milieus van de personages. Chloe is verkracht door haar stiefvader en wordt naar Barcelona gestuurd om daar een abortus te laten plegen. Lorenzo heeft enkel een broer die in de gevangenis zit. Hij besluit alles achter zich te laten en een nieuw leven in Marseille te beginnen. Yousef verlaat een jeugdinrichting en zegt naar zijn familie te gaan. Hun paden kruisen op een parkeerplaats, waar Yousef en Chloe bij Lorenzo in de auto stappen zonder te weten waar hij naartoe gaat. Doet dat er toe? Nee, als ze maar kunnen vluchten.
Hun roadtrip naar een paradijselijke bestemming is opgedeeld in losse scènes die steeds bruut worden beëindigd door een zwart beeld waarin telkens een bepaalde tijd vergaat. Enerzijds versterkt dit het rauwe karakter van de film, anderzijds voelt het soms alsof bepaalde gebeurtenissen plots uit de lucht komen vallen omdat er geen aanleiding in beeld is gebracht. Zo zie je nooit dat ze onderweg zijn: ze zijn ineens ergens. Het is aan de kijker om de gaten zelf in te vullen. Op zich een leuk idee, maar in de praktijk werkt het nauwelijks. In dit speelfilmdebuut vallen enkele rake, ontroerende shots op, maar veel scènes zijn nietszeggend en dragen niet bij aan het verhaal dat Peijnenburg met zijn film probeert te vertellen.
Het korrelige beeld van Paradise Drifters weerspiegelt de getroebleerde levens van de jongeren, die Peijenburg dikwijls van heel dichtbij heeft laten filmen. Hiermee zou hun benaderde situatie voelbaar gemaakt moeten worden, maar het is moeilijk om met de personages mee te leven. Ze evolueren nauwelijks, blijven lang gesloten boeken voor zowel de kijker als voor elkaar en lijken niets anders te kunnen dan doelloos rondrijden. Blijkbaar zien ze echt geen uitweg.
Erg storend is de manier waarop Chloe als vrouw wordt gerepresenteerd. Een groot deel van de film is ze gehuld in slechts een kort broekje en een dun hempje waarin haar decolleté goed zichtbaar is. Ze lokt daarmee de blikken van mannen uit en het voelt alsof ze de verkrachting over zichzelf heeft afgeroepen. De speelse blik in haar ogen verdedigt haar onschuld niet. Bovendien vraag je je af waarom ze zich gedwee naar Barcelona (waarom Barcelona?) laat sturen om een abortus te plegen zonder een cent of een vliegticket op zak. Dat ze tot twee keer toe moet plassen op een zwangerschapstest terwijl mannen toekijken is ronduit vernederend. Jammer dat hier niet voor een wat feministischere representatie is gekozen. Tot een climax komt het in de Paradise Drifters niet. Zelfs een bevrijdende schreeuw kan het gat niet opvullen.
