Jenn ontmoet Sol zoals meisjes en jongens elkaar vóór covid-19 vaak ontmoetten. Twee vriendengroepen in de kroeg die besluiten dat samen drinken leuker is. Drie nietszeggende meisjes worden aangesproken door drie nietszeggende jongens. Jenn en Sol vinden elkaar ook na de pitchers bier nog leuk en besluiten samen gelukkig te worden. Met alles erop en eraan. Daten, elkaars ouders ontmoeten, elkaar stimuleren je droom te volgen, samenwonen en natuurlijk, trouwen. Eind goed al goed. Toch?
Maar nee, het mag het voor Jenn en Sol niet zo zijn. Tussen droom en daad staan ook voor deze twee knappe mensen wetten in de weg. En kanker. Sol is net begonnen met het najagen van zijn culinaire droom als kok bij een hip restaurant, als hij de diagnose leverkanker krijgt. Al het gespaarde bruiloftsgeld gaat op aan de noodzakelijke behandelingen. Gelukkig hebben Jenn en Sol een heel lieve en actieve vriendengroep die de uiterst noodzakelijke twintigduizend dollar voor de bruiloft alsnog bij elkaar crowdfunden via websites, benefieten en fooienpotten. Eind goed al goed. Toch?
Ja, inderdaad. Eind goed al goed. De bruiloft gaat door en Sol en Jenn hebben de gelukkigste dag van hun leven. Misschien blijkt Sols kanker uiteindelijk dodelijk, maar dat is niet het plot van All My Life . Wat dan wel het plot is? Als All My Life een standaard romkom was, zou de kanker hun broeiende liefde bemoeilijken zoals ouders in jarennegentigfilms deden en zoals bipolaire meisjes en superschurken in deze eeuw doen. The Fault In Our Stars laat als geen ander zien hoe goed kanker voor de shakespeareaanse liefde kan zijn. Niet bij Sol en Jenn. Hun liefde is optimistisch en zaligmakend. De enige obstakels zijn een foeilelijke bank die Sol koste wat kost mee wil nemen als hij bij Jenn intrekt en het wat halsstarrige verzet van Sol als Jenn hem stimuleert zijn kantoorbaan in te ruilen voor zijn droombaan in de keuken. De liefde is al geslaagd voor de moeilijkheid zich aandient.
Natuurlijk kan All My Life ook een film over kanker zijn; over hoe kanker de mens tart en tergt zichzelf opnieuw uit te vinden. Dat een personage door de poorten van een hel moet om een hemel te vinden. Dat twee mensen een dergelijk drama alleen het hoofd kunnen bieden door elkaar tot op het bot te pijnigen, om daarna misschien als overwinnaars een gezamenlijk galgenmaal te nuttigen. Maar ook die dramavlieger gaat voor Jenn en Sol niet op. Als de bruiloft hun decadente galgenmaal na een zware strijd met kanker is, hebben ze dat zelf niet door. Noch hun verlangen, noch hun strijd heeft ze de overwinning geschonken. Het waren hun vrienden die de bruiloft wilden en het waren hun vrienden die het geld bij elkaar kregen en de bruiloft organiseerden.
All My Life laat vooral zien dat een liefdesverhaal eigenlijk geen liefdesverhaal is als de liefde zelf niet op het spel staat. Dat weet iedereen. Dat weten ze bij de telenovela's , dat weten ze bij Hallmark en dat weten ze zelfs in voorlichtingfilms over hoe om te gaan met een kankerpatiënt in het gezin. Maar in All My Life lijken ze dat te zijn vergeten. Dit liefdesverhaal is iets te veel op de werkelijkheid gebaseerd; op een gelukkige werkelijkheid die de alledaagsheid niet kan, maar ook niet lijkt te willen ontstijgen. Als het motto van de film 'leef bij de dag' is, dan is de les om je dag te besteden aan iets anders dan deze film.
