Wie Space Jam (1996) als kind in de bioscoop zag, krijgt nu misschien nog steeds wel warme gevoelens bij de gedachte aan dat maffe potje basketbal. Bugs Bunny, Daffy Duck, Tweety en de rest van de Looney Tunes schakelden destijds de hulp in van één man: Michael Jordan, die door vriend en vijand werd beschouwd als de beste basketballer aller tijden. Het is pure ninetiesnostalgie. Althans, voor sommigen. Het is namelijk goed denkbaar dat veel jongeren van nu met een andere, misschien zelfs wel meewarige blik naar deze malle mix van animatie en live-action zullen kijken.
Er is een hoop veranderd in de afgelopen vijfentwintig jaar. Enerzijds hebben de filmtechnieken een enorme vlucht genomen, anderzijds vraagt het (jonge) publiek tegenwoordig zelf ook om steeds meer prikkels en sensatie. De tabletgeneratie is over het algemeen snel afgeleid, dus dan kun je hen maar beter aan één stuk door blijven bestoken met zoveel mogelijk flitsende beelden en hippe muziekjes, toch?
Als dat het enige is wat je zoekt, zit je bij Space Jam: A New Legacy helemaal goed. De film is voor een groot deel dichtgesmeerd met visueel vuurwerk en een pompende soundtrack, maar helaas droogt de complimentenstroom daar ook wel zo'n beetje op. Nou oké, vooruit: Bugs Bunny ziet er beter uit dan ooit tevoren, en ook alle andere Looney Tunes profiteren van hun moderne conversie naar 3D-figuren. Aaibare vachtjes en zo.
Des te spijtiger is het dat die digitale tovenarij nauwelijks in dienst staat van een solide verhaal. Filmstudio Warner Bros. maakt zich met deze tweede Space Jam-film namelijk veel te vaak schuldig aan zelfgenoegzame borstklopperij: kijk ons eens de grote jongen uithangen. Hoe? Simpel: door de kijker bij het handje te nemen en hem langs een aantal succesproducties te leiden, van Harry Potter tot Game of Thrones, en van Mad Max: Fury Road tot de prachtige zwart-witklassieker Casablanca. Aanvankelijk is het spotten van al die referenties nog best een leuk spelletje, maar na verloop van tijd begint ook enige vorm van vermoeiing en irritatie op te spelen. Is dit niet gewoon één grote reclamestunt?
Het zou allemaal nog te verkroppen zijn geweest als die talloze verwijzingen op een logische manier binnen het verhaal zouden passen, zoals bijvoorbeeld bij Ready Player One van Steven Spielberg. In Space Jam: A New Legacy is dat echter veel minder het geval. Het feit dat de heren uit A Clockwork Orange langs de zijlijn staan te juichen voor een stel tekenfilmfiguren, voelt gewoon heel raar aan.
De menselijke personages die óp het veld staan brengen het er overigens niet veel beter van af. Het acteerwerk is over de gehele linie namelijk bar- en barslecht. De Amerikaanse basketballer LeBron James mag het stokje overnemen van zijn vak- en landgenoot Michael Jordan, die in het origineel de hoofdrol voor zijn rekening nam. James speelt hier dus eigenlijk gewoon zichzelf - als zoiets al mogelijk is - en krijgt zelfs nog een filmzoon toebedeeld: Dom, een jongen die meer geïnteresseerd is in computerspelletjes dan in basketbal. Vader en filmzoon krijgen het samen al snel aan de stok met een kwaadaardig algoritme, in de persoon van een schmierende Don Cheadle die met zijn dansjes en flauwe grapjes een ware verschrikking is om naar te kijken. Acteren is een vak, dat blijkt wel weer. Een vak dat bijna geen enkele acteur in deze Space Jam-film echt lijkt te verstaan. En LeBron James dan? Tsja...laten we het beschaafd houden: wat kan die man basketballen, hè?
