Ze hebben er een patent op, die Fransen. Films maken over pseudo-intellectuele stedelingen die oeverloos met elkaar soebatten over de liefde. Een tikje zelfgenoegzaam vaak, met het risico op razendsnelle verzadiging bij de kijker. De soapy zedenschets Les Choses Qu'on Dit, les Choses Qu'on Fait is zó Frans, dat het weer leuk wordt. Een verdienste van regisseur/scenarist Mouret, die zijn film doorspekt met overdreven sentiment, maar toch het hart weet te raken.
Maxime is een worstelende schrijver uit Parijs die in het vakantiehuis van zijn neef François zijn writers block hoopt te overwinnen. François is op zakenreis, dus wordt Maxime ontvangen door Daphne, François' nieuwe vriendin. Uiteraard wil Daphne weten waar Maxime over schrijft ('Over de liefde?', 'Nee, over gevoelens'), waarop een raamvertelling volgt waarin plotwendingen elkaar in moordend tempo opvolgen. In grote lijnen komt het erop neer dat Maxime zich probeert te verzoenen met het feit dat zijn beste vriend het aangelegd heeft met zijn ex.
Als Maxime op zijn beurt aan Daphne vraagt hoe zij François heeft leren kennen, volgt een minstens zo complexe verhandeling vol toevalligheden en intriges. In tegenstelling tot Maxime, lijkt Daphne nu eindelijk wél gelukkig in de liefde. Onderwijl hun harten bijelkaar uitstortend, maken Daphe en Maxime wandelingen langs kabbelende beken en fraaie kastelen waarbij de spanning tussen hen uiteraard ook oploopt. Als neef François eindelijk ten tonele verschijnt (en op zijn beurt óók weer een sterk verhaal heeft), neemt het tempo gelukkig iets af, waardoor de gebeurtenissen niet langer vooral vermakelijk zijn, maar ook werkelijk ontroerend.
Een tikje vermoeiend, al dat amoureus gekonkel, maar het wordt gelukkig met de juiste dosis ironie opgediend. Les Choses Qu'on Dit, les Choses Qu'on Fait wordt bevolkt door bloedmooie mensen die de ene na de andere literaire volzin opdissen. Werkelijk iedereen woont in de elegantste appartementen en de bevalligste buitenhuizen. Sowieso lijkt het of de tijd sinds de beste films van Éric Rohmer is blijven stilstaan; nooit zal iemand eens met een smartphone op de bank zitten, maar altijd met een vuistdikke roman.
Kitsch voor de liefhebber dus, maar slim geschreven is het allemaal wel. De film is als één groot spiegelpaleis waarin de bezoekers voortdurend gedwongen worden zichzelf vanuit een ander perspectief te bekijken. De titel ('de dingen die we zeggen, de dingen die we doen') is treffend gekozen; continu zien we personages stellig stellingen over de liefde innemen, om die vervolgens met voeten te treden.
