Horrorfilms kun je grofweg in twee categorieën verdelen. Je hebt de tak waarbij een psychopaat met dodelijk wapentuig zoals messen, kettingzagen of bijlen potentiële slachtoffers te lijf gaat. En er is de bovennatuurlijk horror waarbij geestverschijningen zin hebben om te sarren of simpelweg geen rust kunnen vinden. Binnen deze tweedeling zijn veel variaties mogelijk en alles valt of staat met de invulling en spanningsopbouw.
In Seance van Simon Barrett duurt het even voordat precies duidelijk is met welke van de twee varianten we te maken hebben, als je overigens nog niet op het punt bent beland dat het je niets meer kan schelen. Barret, die we vooral kennen van zijn schrijfwerk voor genregenoten zoals V/H/S en You're Next, doet zijn uiterste best om het ons naar de zin te maken. Dit uit zich met name in de onheilspellende sfeer en setting, al doet de prestigieuze kostschool waar het zich allemaal afspeelt flink onder voor de mysterieuze dansschool van (de remake van) Suspiria.
Eveldine, zoals de meisjesschool heet, herbergt een duister verleden. Jaren geleden is er naar verluidt een leerlinge om het leven gekomen toen ze om onduidelijke redenen haar polsen doorsneed. De huidige generatie probeert op haar sterfuur haar geest op te roepen door een spreuk in de spiegel van de wasruimte uit te spreken. Als een bebloede gedaante uit het bad verrijst krijgt één van de meisjes een angstaanval. Het blijkt allemaal een zieke grap met fatale gevolgen. Het meisje stort zich te pletter uit het raam.
Enige tijd later maakt de Britse Camille haar opwachting in het opleidingsinstituut, waar ze het al snel aan de stok krijgt met haar schoolgenoten. Lang krijgt ze niet de tijd om te wennen aan haar nieuwe opleiding, want er spelen zich vreemde zaken af in en om het immense kostschoolgebouw. Als er een dode valt zien de meiden aanleiding om hun heil te zoeken bij het hiernamaals. Ze houden een seance om in contact te komen met de geesten. Wellicht kunnen zij meer vertellen over de oorzaak van de lugubere gebeurtenissen in Eveldine.
Het grootste issue waar Barrett ons mee vermoeit is dat zijn Seance ondanks de goed getroffen duistere sfeer en vele nachtelijke scènes toch vooral een invuloefening is. De verhaalelementen en bijfiguren die hij opdient hebben overduidelijk een functie voor een later moment in het verhaal. Daar komt bij dat de Britse hoofdfiguur, gespeeld door actrice en model Suki Waterhouse, net niet genoeg afsteekt tegen haar medeleerlingen. Het aanvankelijke contrast dat zij vormt met de rest, wat zich uit in een conflict en gemeenschappelijk nablijven, lost al snel op.
De grootste fout die Barrett maakt is dat hij veel te snel zijn kruit verschiet. Een uitleggerige sleutelscène verknalt het eigenlijk voor het restant van het laatste bedrijf. De regisseur annex scenarist had beter zijn tijd kunnen investeren in de achtergronden en karakters van zijn personages. Op deze manier had hij ook meer emotionele aansluiting kunnen vinden bij zijn publiek. Hierdoor hinkt Seance op twee gedachten. De film pretendeert een heleboel te zijn maar is toch vooral een middelmatige slasher.
