Regie: Nora Fingscheidt | Scenario: Peter Craig, Hillary Seitz, Courtenay Miles | Cast: Sandra Bullock (Ruth Slater), Aisling Franciosi (Katherine Malcolm), Will Pullen (Steve Whelan), Emma Nelson (Emily Malcolm), Vincent D'Onofrio (John Ingram), Viola Davis (Liz Ingram), e.a. | Speelduur: 112 minuten | Jaar: 2021

Na haar Zilveren Beer-winnaar Systemsprenger waagt regisseur Nora Fingscheidt de sprong naar het Engelse taalgebied met Netflix-film The Unforgivable. Het script is ditmaal niet van eigen hand, maar geschreven door drie mensen en gebaseerd op een miniserie. Dat een langere speelduur beter is voor het verhaal, wordt gauw duidelijk. In een krappe twee uur worden zoveel verhaallijnen en verwikkelingen gepropt dat de psychologische diepgang erbij inschiet.

The Unforgivable start bij de vrijlating van Sandra Bullocks personage Ruth Slater. Op diezelfde dag doet haar zus Katie tijdens een autoritje haar ogen dicht en veroorzaakt een ongeluk. Katie overleeft, maar de toon is gezet: er zit hier veel oud zeer en trauma. Stukje bij beetje krijgt de kijker steeds wat informatie gevoerd over wat er precies voorgevallen is toen Ruth een sheriff neerschoot, waarvoor ze twintig jaar de bak in moest. De flashbacks die zowel Ruth en zusje Katie teisteren, roepen vooral irritatie op. Ze proberen wel erg geforceerd spanning op te bouwen voor een twist die te snel te voorspellen is.

Hoewel Bullock niet slecht acteert, geeft het script haar weinig om mee te werken. Vanwege de constante herinneringen aan de trauma's en het feit dat haar verleden haar letterlijk achtervolgt in de vorm van de zoons van de sheriff die ze neerschoot, heeft ze constant een vermoeide uitdrukking op haar gezicht. Het is duidelijk dat deze vrouw meer heeft meegemaakt dan goed voor haar is, maar na verloop van tijd is menig kijker waarschijnlijk wel klaar met alle misère en Ruth' eentonige emoties.

Omdat de film ook nog eens het perspectief van zus Katie, de zoons en wat andere bijpersonages wil bieden, is er geen enkele mogelijkheid om dieper op de emoties van deze mensen in te gaan. Dat zorgt voor overhaaste beslissingen en plotselinge rare veranderingen in gedrag. Op geen enkel moment voelen de personages als mensen van vlees en bloed.

Door het zwakke script worden niet alleen de personages ongeloofwaardiger, maar glipt ook de spanning weg. Of je nu goed bent in het voorspellen van wat er gebeurt of niet, het is onmiskenbaar dat alle personages precies uitkomen op de plek waar het script ze graag heeft. De logica is daarbij ver te zoeken en maakt van de weg richting climax een zootje. Als dan eindelijk de confrontatie volgt, zwelt de muziek aan en komen alle verhaallijnen bij elkaar. Helaas levert een dergelijk geforceerde culminatie slechts een film op die ten onder gaat aan de eigen ambitie.

The Unforgivable is te zien bij Netflix.