Al sinds in ieder geval de jaren negentig zijn Britse filmmakers meesters in het vertellen van verhalen waar om gelachen en gehuild kan worden. Denk aan films zoals Billy Elliot en Little Voice die een blik geven op het doorsnee volk en de lichtere en duistere kanten van hun leven. Allelujah lijkt ook zo'n soort film te zijn, totdat een bizarre, onverwachte twist afbreuk doet aan de kwaliteit.
Geriatrisch ziekenhuis Bethlehem, beter bekend als The Beth, is de setting voor Allelujah. Het biedt een inkijkje in het leven van de patiënten en de zorgmedewerkers. Stukje bij beetje is de overheid al jaren de instelling aan het afbreken, en het einde lijkt nabij. Maar niet voordat de hoofdverpleegster een lintje gaat krijgen. Een financieel adviseur voor de overheid leert The Beth beter kennen nu zijn vader er is beland, en realiseert zich dat het onterecht is dat de stekker eruit wordt getrokken.
Allelujah is een van de vele toneelverfilmingen van de laatste tijd, maar echt te merken is dat niet. Het bronmateriaal van Alan Bennet uit 2018 is onder andere een betoog voor het belang van de zorg. Twee jaar later onderstreepte de corona-uitbraak die boodschap.
Ook de film speelt zich af in de tijd dat covid nog niet bestond. De hoofdpersoon is dokter Valentine, tenminste, zo noemt hij zichzelf omdat zijn Indiase naam te ingewikkeld is voor de Britten. Hij is jong en heeft een oprechte passie voor ouderenzorg. Hij snapt dat dit de mensen zijn die ze altijd zijn geweest, maar helaas in een lijf zitten dat niet meer meewerkt zoals vroeger. Daar heeft hij helemaal gelijk in, alleen is hij verder een vrij mager personage.
Hoofdverpleegster Gilpin, perfect gespeeld door Jennifer Saunders Absolutely Fabulous daarentegen niet. Aan de ene kant ijskoud, aan de andere kant begrijpt ze dat volwassenen hun ouders iets te makkelijk dumpen in een verzorgingstehuis. De zorgmedewerkers nemen veel van deze familietaken over en bieden meer dan alleen medische hulp. Dokter Valentine kijkt tegen Gilpin op zodra hij haar beter leert kennen.
Tussen de bejaarden bevinden zich Britse acteurs van het hoogste kaliber, zoals Judi Dench en Derek Jacobi. Zij is een schuw en autistisch type, hij een intellectueel die stress ervaart door De Dood die om de hoek staat maar niet aankondigt wanneer hij komt. De meeste oudere patiënten zijn er voor de komische noot. Er is ook een dame die niet meer kan spreken en communiceert door op een bord te slaan, maar in de tweede helft van de film is er ineens geen aandacht meer voor haar.
De focus verschuift gaandeweg naar de financieel adviseur en zijn vader Joe. De moeizame vader-zoonrelatie brengt in ieder geval het belang van goede zorg aan het licht. In het Verenigd Koninkrijk biedt de National Health Service (NHS) gratis gezondheidszorg voor elke burger, maar dat maakt instellingen en medewerkers erg afhankelijk van de regering. Daar heeft zowel de sector als de burger onder te lijden.
Allelujah kaart dit probleem aan, maar het komt laat en voelt erg geforceerd, vooral in de laatste scène. En dit punt komt ook nog eens na de bizarre wending, waardoor het veel minder sterk overkomt. Die gekke wending doet de film trouwens geen goed, maar bederft het toetje van een tot dan toe smakelijk diner.
