Een verhaal dat al vele malen is verteld: een oudgediende van de CIA geniet van zijn oude dag in pure vrede. Tot een probleem opdoemt dat alleen hij kan oplossen. Deze keer is het de beurt aan Aaron Eckhart om als nét te oude acteur in het harnas te worden gehesen. Hij speelt Steven, een voormalig CIA-agent die nu metselaar is. De CIA is in gevaar wanneer een andere oud-werknemer journalisten vermoordt en de schuld bij de inlichtingsdienst legt. Steve moet zijn oud-collega en vriend hardhandig tegen zien te houden.
Renny Harlin laat er op gebruikelijke wijze geen gras over groeien. Na enkele openingsscènes vliegen de kogels al om de oren van Steve. De film is niet gericht op diepgang, maar enige kennismaking met de hoofdpersonen was wenselijk geweest. Als het geweld losbarst heeft de kijker nog geen idee wie Steven eigenlijk is en hier komt ook geen verandering meer in. Precies hetzelfde geldt voor alle andere personages: eentonig, eenzijdig en vlak.
Het is alsof je kijkt naar een saaie opsomming van de meest overduidelijke actiefilmclichés. Het is van meet af aan duidelijk hoe het flinterdunne verhaal zal gaan. De geijkte 'plottwists' zijn aanwezig zoals verraad in beide gelederen. De film knalt hier met zoveel geweld overheen dat deze momenten maar moeilijk te registreren zijn, laat staan impact hebben.
Dit alles hoeft niet erg te zijn, zou de film zichzelf niet zo serieus nemen. Het tegenovergestelde is echter het geval en de film neemt zichzelf even serieus als het gezicht van Aaron Eckhart. Het lijkt alsof de man maar één blik heeft voor elke situatie die zich voordoet. Het is dermate clichématig dat het bijna een parodie lijkt, maar helaas is dit niet het geval.
Andere personages doen het niet veel beter en brengen geen greintje gelaagdheid aan. Nina Dobrev als het groentje Kate Bannon lijkt vooral als eye candy toegevoegd en de film is hier en daar zelfs een tikkeltje seksistisch. De chemie tussen de twee tegenspelers is geheel afwezig. Werkelijk iedereen maakt ongelooflijk veel onlogische en domme keuzes. Het is geen reclame voor de CIA.
Sporadisch zitten er wat inventieve vechtscènes verstopt met een aantal leuke momenten waarbij Steve het moet doen met zijn oude vertrouwde metselaarsuitrusting. Deze momenten zijn helaas te schaars, terwijl er een overvloed is aan andere actiescènes met een wat rommelige choreografie en een gebrek aan spanning. Tot overmaat van ramp gaan ze regelmatig gepaard met uitzonderlijk lelijke CGI-momenten die uit B-films van twintig jaar geleden lijken te komen.
Er zit zo weinig inhoud, ziel en humor in deze dertien-in-een-dozijn actiefilm dat het een enorm lange zit is. Wellicht als je er een drankspel van maakt waarbij je bij elk cliché een glaasje neemt, kan een avond met The Bricklayer nog leuk worden. Hoewel, de kater zal ongekend hevig zijn.
