Alin, Interpolagente bij de afdeling kunstdiefstal, zit al een tijdje achter een schilderijendief aan. Als ze hem weet op te wachten bij een van zijn overvallen, vangt ze een blik van hem op. De wereld stopt, de violen starten hun klaagzang en een korte flashback volgt: de dief blijkt Güney te zijn, Alins steenrijke ex. Alin besluit weer contact te zoeken met Güney om hem op heterdaad te kunnen betrappen. Wat volgt is een film die zeker niet verveelt, maar ook nooit echt iets indrukwekkends presteert.
Wanneer men klaagt dat Hollywood geen sterke vrouwelijke personages kan schrijven, is dat vaak omdat de opgevoerde 'sterke vrouwen' alleen maar sterk zijn ten koste van hun mannelijke tegenspelers' kennen en kunnen. De Turkse filmindustrie is Hollywood niet, maar ook die belandt met Romantik Hırsız in deze valkuil. Alin wordt bijvoorbeeld neergezet als slimmer en sterker dan haar mannelijke collega's door hen wereldvreemd en een beetje sullig neer te zetten. Ook sukkelt Güney op een zeer ontspannen manier door het leven, wat Alins vurigheid benadrukt maar ook een beetje ridiculiseert.
Daarnaast kan Alin zich prima verdedigen als ze met een vrouw vecht, maar stribbelt ze volledig onsuccesvol tegen wanneer ze door een man wordt vastgehouden. Dat ze altijd rondloopt in mooie jurken is vanwege haar undercovermissie nog wel te verklaren, maar een agente die op pad zonder zonder een beha aan te doen is zodanig onlogisch dat toch wel blijkt dat vertolkster Esra Bilgiç niet primair om haar acteertalent is gecast.
De twee hoofdrolspelers zijn aantrekkelijke mensen, maar dat maakt Alin en Güney nog geen vermakelijk koppel. Dat vereist namelijk enige mate van chemie die deze acteurs niet hebben. Hun gezamenlijke scènes worden wel interessant gemaakt doordat de hele tijd onduidelijk is hoeveel Güney weet van Alins plan. Hierdoor krijgen de matige dialogen van dit matige koppel een extra lading die hun scènes verheft tot acceptabel. Hun samenspel eindigt gelukkig wel bevredigend met een interessante dialoog in de finale, waarin ze beiden eindelijk eerlijk kunnen zijn.
Dat de makers wat betreft het neerzetten van vrouwelijke personages in dezelfde valkuil tuimelen als hun collega's uit Hollywood, zou kunnen komen omdat ze enorm geïnspireerd zijn door Amerikaanse spionnen- en diefstalfilms. Dit is vooral te zien tijdens de inbraken van Güney en zijn team, die zowel inhoudelijk als door de manier van filmen en monteren veel overeenkomsten vertonen met de Amerikaanse Mission: Impossible-reeks.
Een voorbeeld hiervan is de uitgebreide scène waarin Güney en zijn team inbreken bij een excentrieke zakenman. Deze onmogelijke missie wordt namelijk uitgevoerd met onder andere een elektronisch masker. Deze scène is goed gemonteerd en zorgt zelfs voor wat spanning, maar Güney's gebrek aan charme en gestoorde stunts maken deze op zichzelf goede scène minder spannend dan wanneer de parallellen met Mission: Impossible minder opzichtig waren geweest.
Deze inbraak vormt ook een kantelpunt in de film. Daarvoor is het duidelijk dat Alin het hoofdpersonage is en dat haar plan moet slagen voor een happy end. Tot dit kantelpunt gaat na een conversatie tussen haar en Güney de camera steeds met haar mee, waardoor we haar reactie wel zien maar die van Güney niet. Alin krijgt tijdens de film langzaam door dat ze zal moeten kiezen tussen Güney en haar baan en moraal. Doordat de kijker evenveel informatie heeft als zij, is het makkelijk om te begrijpen waar ze staat in haar dilemma.
Tijdens de inbraakscène is het echter Güney die het voortouw neemt en wordt Alin gereduceerd tot een bijrol. Doordat de kijker nu ook een andere kant van Güney heeft gezien, valt het begrip voor haar lastige positie ook in het water. Romantik Hırsız had echt wat kunnen doen met dit dilemma door langer bij Alin te blijven en haar twijfels en gedachten wat meer uit te lichten, wat haar de broodnodige diepgang zou geven. Nu is het beste deel van deze film slechts een net niet gelukte Mission: Impossible-imitatie.
Romantik Hırsız is te zien bij Netflix.
