De minder leuke kant van het hebben van kinderen komt steeds meer uit de taboesfeer. Ook personages in films laten zich soms negatief uit over ouderschap, dus logischerwijs komen er tegenhangers die gaan over hoe men zou moeten omgaan met dergelijke negatieve gevoelens. Want kennelijk liever dat dan wat minder nieuwe mensen op deze overvolle wereld zetten? Nightbitch is zo'n handleiding.
Een vrouw, Mother, heeft haar carrière als kunstenares aan de wilgen gehangen zodat zij thuis kon blijven om haar zoon, Son, op te voeden terwijl haar man blijft werken. Het gaat enige tijd goed, maar al gauw begint ze de situatie verstikkend te vinden. Niet alleen gedraagt ze zich steeds wilder, maar ze ondergaat ook fysieke veranderingen en herinnert zich hoe haar moeder vroeger ook zo'n periode had.
Son is op zich een prima ventje. Het enige vermoeiende aan hem is dat hij lastig is rond bedtijd. Maar Mother geeft aan dat dit haar eigen schuld is. Want ondanks waarschuwingen hield ze hem als baby tegen zich aan terwijl hij in slaap viel, waardoor hij nu niet meer zonder haar kan. Voor de rest is het geen vermoeiend kind; het is meer het monotone leven dat draait rondom het kind waar Mother gek van begint te worden.
Maar goed, wat moet een kijker daarmee? In The Babadook bleek een kind problematisch, wat een onverwachte factor is waar best mee te sympathiseren valt. Dat iemand een kind krijgt en het achteraf vermoeiend vindt dat daar ook een opvoeding aan vastzit niet zozeer. De schrijfster van het boek waar Nightbitch op is gebaseerd begreep dit en plakte er daarom maar een soort weerwolfplot aan vast.
Alleen weet het verhaal, in boek- en filmvorm, niet wat het daarmee aan wil. Mother trekt de aandacht van een roedel straathonden, begint te grommen en krijgt er een staart en zes tepels bij. Maar niet echt. Of toch wel? Geen idee, Nightbitch durft geen antwoord te geven. Wel blijft de film steeds dezelfde boodschap herhalen: fulltime opgezadeld zitten met een kind ontwaakt iets dierlijks in vrouwen. Op zich niet oninteressant, maar wel wanneer het steeds op hetzelfde neer blijft komen. Het plot verandert, maar op emotioneel vlak zit er geen voortgang in het verhaal.
Zonde, want Amy Adams stort zich met volle overgave op haar hoofdrol. Al in de openingsscène toont ze heel wat emoties en het talent om de aandacht erbij te houden tijdens een monoloog, wanneer iemand haar in een supermarkt vraagt hoe het met haar gaat en ze het eerlijke antwoord in haar hoofd geeft, maar niet in het echt. Denkbeeldige situaties als deze keren regelmatig terug, maar de impact ervan neemt af.
Ondanks Adams' acteertalent wordt het er niet makkelijker op haar personage te mogen. Zeker niet wanneer ze tegen haar man tekeergaat dat hij niet dubbelcheckte toen zij aangaf haar werk te willen inruilen voor fulltime thuisblijven. Op zich is het wel mooi dat Mother ondanks haar frustraties consequent aardig en liefdevol blijft naar haar zoontje. De uiteindelijke boodschap is dan ook: omarm dat beest in je, accepteer dat het er is en dan wordt het moederschap eindelijk genieten.
Wat wordt opgezet als een intrigerend concept met potentie verwatert al gauw door herhaling en leidt naar een makke conclusie, eentje die voor bewust kinderloze mensen ook niet erg logisch zal aanvoelen. Vanwege Adams is Nightbitch nog wel het bekijken waard en zij die er met lage verwachtingen instappen zullen geen grote teleurstelling ervaren.
Nightbitch is te zien bij Disney+.
