De uitspraak 'wanhopige tijden vragen om wanhopige maatregelen', die vooral door Amerikanen wordt gebezigd, wordt veelal toegeschreven aan de Griek Hippocrates. Het was dezelfde arts wiens wereldberoemde eed medici tot de dag van vandaag afleggen. Deze wijsheden samen pretenderen dat het doel soms de middelen kan heiligen, vooral als je tot het uiterste moet gaan. Als het gaat om misdaad dan is wanhoop een bekend motief, al gaat dat ook zeker op voor de zucht naar geld en macht.
De wanhoop zou ervan af moeten spatten bij de ietwat sullige Cliff. Hij worstelt met schulden en kan ondertussen de rekeningen voor zijn doodzieke zoon niet meer betalen. Cliff moet defibrillators slijten aan ziekenhuizen en wordt na een presentatie herkend van een vorige functie toen hij nog in datadragers handelde. Helemaal lekker is die klus niet afgelopen, want het bedrijf Meridian waar hij voor werkte werd geassocieerd met fraudepraktijken en de grote baas heeft zichzelf van kant gemaakt.
Het uitgangspunt van de zwalkende dramatische thriller Blood for Dust vereist geen hoge mate van intelligentie en komt in wezen neer op de inspanningen en het verkeerde inschattingsvermogen van Cliff om aan geld te komen. Cliff komt nadat hij de foute beslissing neemt om zijn werkgever te chanteren zonder baan te zitten. Hij komt in contact met een oud-collega van Meridian en stort zich halsoverkop in de wapen- en drugshandel.
Regisseur en co-scenarist Rod Blackhurst presenteert een groezelige en vooral troebele schimmige setting van het noorden van de Verenigde Staten halverwege de jaren negentig van de vorige eeuw. Zonder personages degelijk uit te werken - de hoofdpersoon incluis - laat Blackhurst zijn plot voortslepen van richtingloze dialogen naar incidenteel uit de hand gelopen gewelduitspattingen. Het oogt allemaal behoorlijk zinloos, omdat Cliff zich al snel in nog meer ellende stort.
De urgentie en de wetenschap waar het Cliff allemaal om te doen is en welk hoger doel hij dient om zijn handelen te rechtvaardigen verdwijnen voortdurend naar de achtergrond. Dit is toch vooral een man die zich een kampioen toont in het maken van de verkeerde keuzes én de verkeerde vrienden. Blackhurst presenteert een delegatie van onsamenhangende bijfiguren die enkel dienen als passanten om het kabbelende verhaal nog enige progressie mee te geven.
Hoofdrolspeler Scoot McNairy deelt de meeste schermtijd met foute vriend Kit Harington in de rol van Ricky. Cliff blijkt voortdurend op te moeten boksen tegen de grootspraak en excessieve gedragingen van Ricky, maar hun interacties worden veelal gedomineerd door onverklaarbare onvoorspelbaarheid. Het blijkt illustratief voor het gebrek aan duiding en invulling van de personages. Een verwoede poging van Ricky om iets meer achtergrond te schetsen voelt tegen het einde van de film als mosterd na de maaltijd nadat hij een gekunstelde filosofische draai aan zijn motieven tracht te geven.
Blood for Dust opent met de zelfmoord van de baas van Meridian, lekker theatraal met de bloedspatten die tegen zijn familieportret kletteren. Gaandeweg reconstrueert Blackhurst Cliffs geschiedenis, maar het geleidelijk vrijgeven van zijn gangen en omstandigheden dragen nauwelijks bij aan de sympathie die we voor hem geacht worden te ontwikkelen. De scheve schaats die hij reed kleurt zijn personage nauwelijks in.
Daarvoor omkleedt de filmmaker zijn misdaadthriller, waar het maar lastig in te komen is, met te veel vaagheden. De shots zijn slecht uitgelicht, spelen zich veelvuldig af in de schemer of het duister en weten niet te verbloemen dat de tamelijk rechtlijnige plot minder om het lijf heeft dan het wil doen laten voorkomen. Over gebeurtenissen in het verleden wordt vooral veel gesproken, maar invoelbaar wordt het nooit.
Blood for Dustl is te zien bij Prime Video.