'Bogota: City of the Lost': Koreanen smokkelen kleding naar Colombia en knallen erop los
Recensie

'Bogota: City of the Lost': Koreanen smokkelen kleding naar Colombia en knallen erop los (2024)

De psychologische kant van immigratie komt er bekaaid vanaf in degelijke misdaadfilm.

in Recensies
Leestijd: 3 min 10 sec
Update:
Regie: Seong-je Kim | Scenario: Seong-je Kim, Hwang Seong-gu | Cast: Kook-Hee (Song Joong-ki), Lee Hee-joon (Soo-Young), Andrew Gonzalez (Miguel), Kwon Hae-hyo (Sergeant Park), e.a. | Speelduur: 108 minuten | Jaar: 2025

Colombia en Zuid-Korea zijn geen landen die vaak in één adem worden genoemd, maar daar brengt Bogotá: The Lost City vlotjes verandering in. Na de financiële crisis van 1997 emigreerde een hele groep Koreanen naar het Zuid-Amerikaanse land. Als we deze half geslaagde gangsterfilm moeten geloven, vonden zij daar een nieuw leven in... de kledingsmokkel.

Vanaf de lekker schaamteloos met Zuid-Amerikaanse gitaren gepeperde intro, hebben de Koreaanse makers de smaak te pakken. Ze tonen de botsing van twee - op het oog - totaal verschillende culturen. Gezagsgetrouwe Koreanen tegenover Colombiaanse cowboys. Toch delen de landen aan het eind van de twintigste eeuw iets. Het zijn staten in crisis, net geen failed states. Wie het nieuws van dit jaar volgt, weet dat het er nu niet veel anders aan toegaat.

De vader van hoofdpersoon Kook-Hee toont zich in 1997 al stellig over zijn Aziatische thuisbasis. "Ik ga nooit meer terug naar dat rotland." Tot op het bot gefrustreerd brengt hij zijn vrouw en zoon naar Zuid-Amerika. Eigenlijk een tussenstop op weg naar het Beloofde Land de Verenigde Staten, maar al snel blijkt het in Zuid-Amerika ook goed toeven. Althans, voor de zoon dan.

Deze Kook-Hee bewijst in achtervolging op een tasjesdief, onmiddellijk een tough cookie te zijn. Hij voelt zich wel thuis in dit wilde en wetteloze land, waar het adagium 'eten of gegeten worden' luidt. Voor depressieve pa blijkt integreren een stuk lastiger, een verhaallijn die de film bij momenten aanstipt, en uiteindelijk nogal bruusk besluit. Met geweld.

In die getroebleerde vader en zoon-relatie spiegelt zich de hele film. Goed in actie, maar enkel in de overdrive nog enigszins thuis in de psychologie van de emigranten. Terwijl een goed portret over de ontheemde, criminele Koreanen toch ook in het alledaagse had gelegen. Op dat vlak moet te veel worden ingevuld door de kijker. Dialogen die niet over misdaad gaan, schitteren door afwezigheid.

De moeder van Kook-Hee praat zelfs nauwelijks. Al kan dat ook één van de blootgelegde cultuurverschillen zijn. In Colombia zijn de vrouwen namelijk wél geëmancipeerd, leert Kook-Hee als protegé van Sergeant Park, de leider van de lokale sjacheraars. Dat er ná dat moment desondanks geen sprekende (wel schreeuwende) Colombiaanse vrouwen meer worden opgevoerd, zegt iets over waar het hart van de makers ligt.

Voor de Koreanen vormt Colombia vooral een paradijs voor mooie beelden: van bergen, woestijnen, en dodenvelden. Goede decors voor shoots-outs met de plaatselijke hermandad. De gesmokkelde kleding - beter gezegd, slipjes - vliegen in het rond. De drugs schitteren in de Koreaanse scene door afwezigheid. Zij roken zelfs geen marihuana, moeten de Colombiaanse medesmokkelaars verbijsterd constateren.

Dergelijke details tonen aan dat de makers zich goed hebben ingelezen in het intrigerende materiaal. Of het nu bontjassen of smaragden zijn, als het in een container past, kan het mee van Busan naar Buenaventura. Kook-Hee blijkt in dit spel van vraag en aanbod een goede leerling te zijn. De filmmakers zelf pikten broodnodige hints op bij de grootmeester van dit soort epische gangsterverhalen, Martin Scorsese. Hij wist ook wel raad met immigrantenmilieus (Italianen, Ieren!) die juist door hun tussenpositie de mazen van de wet perfect wisten te vinden.

Een vergelijking met zo'n legende is uiteraard oneerlijk, maar de makers vergeten hun film te laten landen in de smalle straatjes van de stad die ze toch tot titel van hun film verhieven. De jaren van Kook-Hee's rise richting top vliegen duizelingwekkend snel voorbij. Pas als zijn onvermijdelijke fall lijkt te worden ingezet, durven de makers even stil te staan en te ontdekken wat de tragische situatie nu echt doet met Kook-Hee, zijn vader, en de kijker.

Bogota: City of the Lost is te zien bij Netflix.