Verrassing! Wie had ooit kunnen bevroeden dat de abominabele pulpfilm The Accountant een zeer vermakelijk vervolg zou opleveren? Waarschijnlijk beseften regisseur Gavin O'Connor, scenarist Bill Dubuque en hoofdrolspeler en producent Ben Affleck dat ze voor een franchise de toon van de eerste film moesten omgooien. Et voilà, met een flinke dosis zwarte komedie, in sketchvorm zelfs, is het gelukt.
The Accountant was een film met een vreselijk script vol irritante, donkere flashbacks dat steunde op een idioot idee: een onzalige mix van Hitman, Rain Man en Batman. Dit rommeltje had misschien vermakelijk kunnen zijn als het niet zo bloedserieus was geserveerd. Fans riepen ter verdediging dat de film een serieus onderwerp behandelde, maar The Accountant bekijken om meer te weten te komen over autisme is zoals The Incredible Hulk bestuderen als onderdeel van een cursus woedebeheersing. Deel twee is nog altijd absurd, maar - opluchting - Affleck en co. nemen niets meer serieus.
Het verhaal wordt ditmaal rechtlijnig verteld. Een bekende van de autistische boekhouder Chris Wolff wordt vermoord terwijl hij contact legt met een vrouwelijke killer. Voor zijn dood schreef hij nog op zijn arm: "zoek de boekhouder op". FBI-agente Marybeth Medina doet precies dat, maar ze moet vaststellen dat Wolff wel zeer onorthodoxe methoden gebruikt. Wanneer gelegenheidskiller Braxton, de broer van Chris, zich bij het duo aansluit, kan ze de situatie niet meer aan.
Het verhaal, dat draait om smokkel van illegale migranten, is nog krankzinniger dan dat van de eerste film. Maar de makers realiseren zich dat de film en het genre beter gebaat zijn bij zwarte humor, extreme overdrijvingen en zelfs camp. En dus dient het verhaal alleen nog maar als als ruggengraat voor enkele actiescènes en een reeks sketches. Het zijn die laatste kluchtmomenten die van The Accountant 2 een zeer genietbaar pulpfilmpje maken. Sommige scènes kan je zelfs wegknippen en het zou het plot geen sikkepit veranderen. Maar dan had je geen bekijkbare film meer.
Zo heeft Braxton in een appartement een bizar gesprek met een jonge vrouw die ofwel doodsbang ofwel heel verlegen is. Tot Braxton naar buiten loopt en er een hilarische verklaring wordt gegeven. Heerlijk is ook de scène waarin de autistische Wolff in perfect maatpak aan het speeddaten gaat en de dames behoorlijk ontgoochelt. Maar de leukste momenten zijn degene tussen Chris en Braxton, de een uiterst kalm, gereserveerd en koud, de ander wild gesticulerend, impulsief en duidelijk last van extreme ADHD. Ze zijn als de sociopatische weergave van Laurel & Hardy.
De actiescènes en vooral de climactische shootout krijgen nog een klassieke benadering, maar gelukkig wordt de relatieve ernst daarvan telkens ontkracht door een ridicule afsluiter of een oneliner. Aan de basis van Wolffs operaties vinden we meer dan ooit een guitige versie van het superheldengegeven terug. Affleck functioneert als een - toeval? - Batman die The Odd Couple speelt met zijn Robin, Braxton, terwijl Medina de rol van commissaris Gordon van het gezelschap op zich neemt en op zoek gaat naar een Catwoman. En alsof dat niet voldoende superheldendom is, krijg je een nieuwe, autistische uitgave van de X-Men.
Zo zie je maar wat een verschuiving van toon kan doen met een film. The Accountant 2 is nog altijd superonnozel, maar valt als onversneden popcornontspanning te verkiezen boven de alsmaar vervelender wordende Marvel-films. En nee, je hoeft de eerste film niet gezien te hebben. Beter nog, die kun je gewoon negeren.
