Het is een treffende tijd voor films en series die de donkere kant van de Verenigde Staten blootleggen, en dus blijft ook Netflix niet achter. In de intrigerend opgezette complotthriller Exterritorial bezoekt een in Duitsland gevestigde oud-soldate het Amerikaanse consulaat in Frankfurt. Al snel blijkt dat haar bezoek wel eens een stuk langer zou kunnen gaan duren dan ze oorspronkelijk had gepland...
Barbarians-actrice Jeanne Goursaud zet opnieuw een stevige rol neer als Sara Wulf, een veterane van de Special Forces die in Duitsland haar traumatische missieverleden probeert af te schudden. In de openingsminuten mondt een ontspannen picknick met haar piepjonge zoontje uit in een nachtmerrie. Een onschuldig overvliegende helikopter roept herinneringen op die Sara al sinds een trip naar Afghanistan onderdrukt.
Jaren na de proloog ontvangt de oud-soldate een uitnodiging om bij een particulier beveiligingsbedrijf in de Verenigde Staten te komen werken. Een aanlokkelijk aanbod, maar daarvoor heeft Sara wel een visum nodig. Met haar inmiddels zesjarige zoontje Josh aan de hand wandelt ze de wachtruimte binnen en spreekt ze de eerste de beste baliemedewerker aan. Het wachten duurt langer dan gebruikelijk, maar gelukkig is er een (verder angstvallig verlaten) speelkamer voor de allerjongsten.
Bij het binnenlopen van de kamer mogen alle alarmbellen die nog bij kijkers afgegaan waren indringend gaan rinkelen. In een tussenscène kort voor het consulaatbezoek verliest Sara haar zoontje een fractie uit het oog in een wandelpassage van het openbaar vervoer. Het moment duurt lang genoeg om het angstzweet bij de bezorgde moeder te laten uitbreken, en kort genoeg om de afdwalende Josh snel weer te identificeren.
De hint naar wat later komen gaat mag dan opzichtig zijn, Exterritorial creëert genoeg mysterie door de 'veiligste plek op aarde' in te zetten als decor van een verdwijning. Het eerste halfuur van de thriller heeft wat weg van Changeling (met Angelina Jolie), ook al duikt er na Josh' vermissing niemand op om Sara's kind te vervangen. De films hebben met elkaar gemeen dat de psyches van de hoofdpersonages tegen hen worden gebruikt; hun oprechte zorgen om het lot van hun kind worden weggezet als waanideeën. Als Sara de bewakingsbeelden opvraagt, krijgt ze te horen dat ze alleen is gearriveerd.
De efficiënte opzet van deze complotthriller is evenzeer een pluspunt als een valkuil. Exterritorial is spannend in de fase dat Sara elke aanwezige op het consulaat als een mogelijke dreiging ziet, maar nog geen idee heeft waarom. Deze fase duurt alleen betrekkelijk kort, omdat de aanwijzingen naar een vooropgezet plan in het vervolg stuk voor stuk uit de lucht komen vallen.
Een opvallende schakel in Sara's zoektocht is een andere gast die in het consulaat aanwezig is. Zonder al te veel weg te geven over de precieze rol van het personage, is het jammer dat regisseur (en scenarist) Christian Zübert er niet in slaagt om gewicht aan de verrassende introductie van deze gast mee te geven. Na de rommelige eerste kennismaking wordt het personage al snel een onpersoonlijke plusfactor in de missie van de hoofdpersoon, en blijft de gehoopte karakterontwikkeling uit.
Op een gelijkaardige manier springt Zübert gemakzuchtig om met de verbeelding van Sara's posttraumatische stresssyndroom. De oud-soldate ziet een helikopter aan voor een gevechtstoestel en herkent in de beveiligers van het consulaat haar vroegere belagers. Het scenario van de film zit alleen zo volgepakt met plotontwikkelingen, dat er geen ruimte overblijft om deze visuele gimmick ook te laten voélen. Sara's verhaal is kernachtig, de uitwerking kunstmatig.
In de slotakte onderschatten de makers de intelligentie van de kijker door alle sleutelmomenten in Sara's zoektocht nog eens haarfijn na te lopen. Elke imperatief om de resterende puzzelstukjes zelf nog te leggen is daarmee vervlogen. Goursaud weert zich kranig, maar kan ook niet voorkomen dat Exterritorial als een nachtkaars uitgaat.
Exterritorial is te zien bij Netflix.
