Met Dochters noteert regisseur en producent Johan Nijenhuis zijn tweeëntwintigste speelfilm. De productieve Twentenaar krijgt al zijn hele carrière kritiek op het oppervlakkige en formulematige karakter van zijn werk. Toch moet je hem nageven: hij blijft een vaste waarde in het Nederlandse filmlandschap. Om zo lang succesvol te kunnen zijn, moet je iets goed doen. Dochters is een degelijke middenmoter binnen zijn eenvormige oeuvre.
Nijenhuis blijft trouw aan zijn beproefde formule: een bont gezelschap personages met ieder hun sores, die door omstandigheden tot elkaar veroordeeld zijn en een gezamenlijk doel najagen. Dit keer draait het om familieman Joop, wiens leven in sneltreinvaart voorbijflitst: hij scheurt in een Ferrari, springt uit een vliegtuig en blijkt onbewust zijn bucketlist af te werken. 's Avonds voor de televisie kondigt Joop aan een marathon te willen lopen. Echtgenote Vera noteert het op het prikbord, Joop blaast zijn laatste adem uit.
Wat volgt is een feelgoodverhaal waarin Vera haar drie dochters - Marleen, Babette en Kiki - aanspoort om Joops marathonplan in estafettevorm alsnog te volbrengen. Ter nagedachtenis en eerbetoon. De sportieve kwaliteiten en ambities zijn echter ver te zoeken.
Voordat de film tot de sportieve kern komt, moeten we ons eerst door de beslommeringen van de dochters heen worstelen. Bijster origineel is het niet, maar de hoofdrolspeelsters weten met hun sympathieke invullingen grote ergernissen te voorkomen. Marleen ploetert met het huishouden en haar werkeloze vent die meer kind dan man is. Babette hunkert naar het moederschap en verlaat haar twijfelende vriend. Kiki doet het met de baas en laat zich vernederen door haar minnaar.
Dochters wordt bevolkt door romkom-actrices die niet om werk verlegen zitten. De keuze voor vedettes zoals Barbara Sloesen, Sanne Vogel en Abbey Hoes is uitermate veilig. Ook de bijrollen bieden weinig verrassingen. Frank Lammers ontbreekt weliswaar (boodschappen doen?), maar Leo Alkemade is uiteraard van de partij, tegenwoordig vaker dan gezond is. Geslaagder is de comeback van Anne-Mieke Ruyten die na haar succes in Nijenhuis' regiosoap overtuigend de moederrol op zich neemt.
Het lichtvoetige scenario hinkt op twee gedachten. Enerzijds moet worden toegewerkt naar de grote dag van de marathon, anderzijds moeten de romantische beslommeringen worden afgewikkeld. De trainingen die moeder en dochters vol frisse tegenzin aanvangen, lijken vooral bedoeld om Kiki van een geschikte liefdespartner te voorzien. De opzet doet denken aan De Marathon, maar scenarist Edward Stelder haalt er veel minder uit.
Nijenhuis toont zich opnieuw een vakkundig regisseur die precies weet welke gevoelige snaren hij bij zijn publiek moet beroeren. Maar zoals zo vaak zou je hem een doorwrochter scenario gunnen. Een verhaal waarin de acteurs niet gevangen zitten in voorspelbare patronen, maar ruimte krijgen voor nuance en diepgang, waar ze hun ziel en zaligheid in kunnen leggen. Dit blijkt wederom te veel gevraagd. Slechts één keer liet Nijenhuis zijn ware potentie en durf zien: in De Beentjes van Sint-Hildegard.
