Tijdens Good One, het debuut van India Donaldson, zou men zich halverwege kunnen afvragen of het drama nog op gang moet komen. Toch heeft zich tegen die tijd al veel voltrokken. De incidenten zijn echter zo subtiel dat ze niet altijd opvallen. De kracht van deze kleinschalige film ligt in de karakterobservatie, de details en de personages. Donaldson vertrouwt erop dat de kijker de betekenis tussen de regels door oppikt en benadrukt op geen enkel moment de essentie van het verhaal.
De zeventienjarige Sam, die worstelt met haar genderidentiteit, gaat op kampeertocht in de Catskills-bergen met haar vader Chris en diens beste vriend Matt. Matts zoon Dylan zou ook meegaan, maar haakt op het laatste moment af uit boosheid over de recente scheiding van zijn ouders. Sam zit nu opgescheept met twee oudere mannen. De tocht begint moeizaam. Chris heeft slechts één kamer geboekt in het hotel dat dienst doet als de uitvalsbasis van de tocht. Matt blijkt zijn slaapzak vergeten en Sam, gesteld op stilte, moet hun gezeur en flauwe grapjes aanhoren.
Er zit geen groot verhaal in Good One. Pas na een uur vindt er een fundamentele wending in het persoonlijke drama van Sam plaats. Tot die tijd leiden kleine, schijnbaar triviale dingen de cruciale botsing tussen het meisje en de twee mannen in. Voor Chris en Matt is er geen vuiltje aan de lucht. Ze zijn blind voor wat het meisje voelt en doormaakt.
India Donaldson, dochter van No Way Out-regisseur Roger Donaldson, kiest voor een totaal andere aanpak dan haar vader doorgaans doet. Good One is geen genrefilm, maar een onafhankelijke en ingetogen karakterfilm. De taak van de kijker is hen bestuderen en uitvissen wat er tussen hen speelt. Een klassiek drama met verrassende wendingen ligt niet in de lijn der verwachting.
Good One staat mijlenver van de horrortrip in Deliverance, maar ook van de conventionele situatiekomedie in A Walk in the Woods en het experimentele antidrama in Gerry. Qua sfeer en stijl doet de film nog het meest denken aan The Quiet Girl, maar dan zonder de zwaarmoedigheid. Die Ierse film bekijkt de wereld eveneens vanuit het standpunt van een jong meisje dat weinig zegt, observeert en veel nadenkt.
Na enige tijd is duidelijk dat het draait om de scherpe tegenstelling tussen Sam en de twee vijftigers. Chris en Matt zitten beiden in een midlifecrisis. Matt is net gescheiden, Chris al een tijdje, maar heeft meteen een nieuwe vrouw gevonden met wie hij onmiddellijk een kind heeft gemaakt. De twee jeugdvrienden plagen elkaar nog steeds alsof ze vijftien zijn. Ze wanen zich volwassen, maar reageren vaak als pubers. Sam zoekt daarentegen de stilte op, valt niemand lastig met haar worstelingen en treedt soms eerder op als surrogaatmoeder.
Good One gaat over botsende werelden: die van vijftigjarige mannen die, zodra ze onder elkaar zijn, terugvallen in puberaal gedrag, en die van een jonge vrouw die worstelt met de aanstormende volwassenheid en langzaam beseft welk gedrag van volwassenen laakbaar is. Een treffend voorbeeld is de scène waarin Sam de kamer moet delen met Chris en Matt. Chris ziet geen bezwaar, maar Sam voelt zich zichtbaar ongemakkelijk, zeker wanneer haar menstruatie opspeelt. Ze zegt niets, maar haar zwijgen spreekt boekdelen.
India Donaldson houdt volwassenen een spiegel voor en toont hoe ongevoelig, respectloos en onbedoeld grensoverschrijdend ze tegenover jongeren kunnen zijn. Simpelweg door te weinig oog te hebben voor hun belevingswereld. Tegelijkertijd laat Donaldson ook de veerkracht en emotionele intelligentie van diezelfde jongeren zien. Verwacht geen groots drama of spektakel, maar geef deze fijngevoelige film zeker een kans, hij wint gestaag aan kracht en betekenis.