Bescheiden horrorfilms die onverwacht scoren, vormen vaak het startpunt van uitbundige franchises die zelden in kwaliteit toenemen. De neiging om een aanvankelijk compact universum ongebreideld uit te breiden, pakt zelden goed uit. Zo had lowbudgethit The Blair Witch Project natuurlijk nooit vervolgen moeten krijgen.
M3GAN, het origineel uit 2022, was met een budget van twaalf miljoen dollar geen échte lowbudgetproductie, maar wist de setting redelijk overzichtelijk te houden. De komische horrorfilm van Gerard Johnstone genereerde bovendien flink wat publiciteit met een robotdansscène die viraal ging. Centraal stond de ouderloze Cady, die van haar voogd Gemma een geavanceerde robotpop kreeg, die op bloederige wijze ontspoorde in overbeschermend gedrag.
Drie jaar later keert regisseur Gerard Johnstone terug met M3GAN 2.0. Het budget is opnieuw bescheiden, maar de ambities zijn flink opgevoerd. Gemma is inmiddels voorvechter van verantwoord AI-gebruik, mede vanwege de juridische claims die ze na het vorige bloedbad aan haar broek kreeg. De M3GAN-technologie is echter gestolen en wordt nu door de Amerikaanse overheid ingezet voor militaire doeleinden. Wanneer de nieuwe robot AMELIA zich tegen het leger keert, krijgt Gemma het verzoek om M3GAN nieuw leven in te blazen.
Johnstone snijdt klassieke thema's aan, zoals de technologische singulariteit, de theorie die stelt dat machines uiteindelijk autonoom worden en zich tegen de mens keren. In het vorige deel kwam dat ook al wel ter sprake, maar toen stond de moordzucht van de pop nog in dienst van het beschermen van Cady. Dit keer vechten twee robots tegen elkaar en spelen wisselende belangen.
Het resultaat is een rommelig script waarin de gebeurtenissen elkaar in rap tempo opvolgen, als excuus voor buitenissige actiescènes. Het gaat verder bergafwaarts zodra Johnstone zich verslikt in een serie plottwists die nauwelijks indruk maken. Bovendien is de relativerende humor vrijwel volledig verdwenen. De film laat talloze kansen liggen om speels te knipogen naar onze technologische verslaving, maar kiest in plaats daarvan voor een serieuze en waarschuwende toon.
AMELIA, gespeeld door de Oekraïense Ivanna Sakhno, oogt volledig menselijk, wat in sterk contrast staat met de digitaal bewerkte Jenna Davis die altijd iets kunstmatigs houdt. Helemaal absurd wordt het wanneer Gemma zich in een technologisch superpak hijst en verandert in een halve killerrobot. Johstone lijkt zijn personages minder goed te kennen dan zijn klassiekers, getuige zijn visuele verwijzing naar Metropolis.
Waar het eerste deel garant stond voor heerlijk popcornvermaak, is dit vervolg overdreven schreeuwerig en uitbundig. Een schoolvoorbeeld van de misvatting dat 'meer en groter' altijd 'beter' is. Dat belooft weinig goeds voor de aankomende spin-off SOULM8TE.
