Kan een mens in een stad echt alleen leven, zonder zich te bekommeren om de buren? Die vraag stelt de Frans-Belgische productie L'Attachement van cineaste Carine Tardieu. Zij baseerde zich op de roman L'Intimité van schrijfster Alice Ferney en gaf er haar eigen draai aan. Het resultaat is nogal braaf, waardoor ook het antwoord op die essentiële vraag wat aan de zachte kant blijft.
Sandra is de vijftigjarige eigenares van een boekhandel die bewust kinderloos en zonder partner door het leven gaat (in het boek is ze veel jonger en radicaalfeministisch). Op een dag komt haar overtuigde solobestaan in gevaar, wanneer buurman Alex aanklopt. Hij moet met zijn hoogzwangere vrouw Cécile naar het ziekenhuis vanwege een acuut medisch probleem. Of Sandra misschien even op hun zesjarig zoontje Elliot wil passen? Voor ze nee kan zeggen, zijn Alex en Cécile vertrokken en zit ze opgescheept met de kleuter.
Sandra neemt Elliot op sleeptouw en blijken het goed met elkaar te kunnen vinden, ook al stelt het kind nogal directe vragen over haar privéleven. Wat begint als een paar uurtjes babysitten mondt uit in een volledig etmaal. Wanneer Alex terugkeert, heeft het noodlot toegeslagen: zijn vrouw is overleden. Hij moet nu in zijn eentje zorgen voor Elliot en pasgeboren dochter Lucille. De toeschouwer zal al snel raden waar het verhaal naartoe gaat: Sandra zal zich steeds meer over de kinderen ontfermen.
Sandra is ondanks haar principes en idealen een zachte ziel, die vertederd raakt door schattige kindjes. Zoals te verwachten doen zich complicaties voor wanneer Alex, inmiddels gewend geraakt aan surrogaatmoeder Sandra, meer voor haar begint te voelen dan alleen vriendschap. Langzaam laat Sandra haar vroegere overtuigingen varen: haar leven heeft een andere invulling gekregen. Misschien waren de moedergevoelens er altijd al, maar wilde ze er niet aan toegeven.
Het was interessanter geweest als Sandra een echte eenzaat en radicale feministe was geweest: iemand die uit altruïsme één keer een dienst wil bewijzen, maar weigert te buigen voor de brave vorm van emotionele chantage. Het had haar dilemma, kiezen tussen principes en emoties, veel scherper gesteld. Niet dat Sandra een egoïstische helleveeg had hoeven zijn, maar ze had iets mogen hebben van een Germaine Greer of Gloria Steinem: iemand die haar keuzes erudiet en overtuigend kan verwoorden. Sandra is een personage dat zich snel overgeeft aan emoties die waarschijnlijk lang zijn onderdrukt.
L'Attachement laat zich vlot bekijken en zal ongetwijfeld een breed publiek aanspreken: de kinderen zijn lief en schattig, Sandra heeft een hart van goud en je voelt aan dat dit allemaal wel goedkomt. Maar het innerlijke gevecht van de hoofdpersoon is te voorspelbaar. Cineaste Carine Tardieu wilde een film maken over lieve mensen die door het noodlot met elkaar zijn verbonden. De film had kunnen profiteren van elementen uit John Cassavetes' Gloria, over een gangstermeid die opgescheept zit met een kleuter, of de eerste helft van Kramer vs. Kramer waar het emotionele conflict sterker overkomt.
Valeria Bruni Tedechi komt verrassend goed voor de dag, zeker in vergelijking met haar eerdere neurotische rollen. Toch had een actrice zoals Julie Delpy of Leïla Bekhti het personage mogelijk meer gelaagdheid kunnen meegeven. L'Attachement is geen slechte film. Deze uitgesproken Franse, ietwat academische vertelling werkt tot op zekere hoogte, maar op dramatisch vlak had Tardieu gerust een versnelling hoger mogen schakelen. Want wat heb je aan een film die je vooral in de watten legt?
