James Gunn kreeg van Warner carte blanche om een nieuw DC Universe op te starten, naar het model van het Marvel Cinematic Universe. Ergens is te begrijpen waarom. Gunn had goed gescoord met de Guardians of the Galaxy-trilogie en zijn compleet geschifte gevoel voor humor spreekt een hedendaags publiek aan. Maar nu moet hij wel bewijzen dat hij kan concurreren met Marvel, ook al is het superheldengenre op zijn retour. Het grote startschot wordt gegeven met Superman. Vreemd genoeg voelt de film aan als 'business as usual'. Gunn had het over een softe reboot. Maak daar maar extreem soft van.
De nieuwe Superman-film is geen oorsprongsverhaal. Gunn springt midden in de actie. Superman heeft net een dreigende oorlog tussen twee landen verijdeld en belandt geradbraakt op Antarctica. Met de hulp van superhond Krypto en een verborgen ruimteschip uit Krypton kan hij weer aan de slag. Het wordt hem snel duidelijk dat Lex Luthor achter de oorlogsdreiging zit. Toch kan hij weinig beginnen, want Lex maakt via de sociale media van Superman een boosaardige alien die de mensheid wil vernietigen.
Van een beginnende romance tussen Clark Kent en Lois Lane is evenmin sprake. Clark en Lois hebben al een tijd een liefdesrelatie. Het rommelt echter tussen de twee. Lois vindt dat Superman verantwoording moet afleggen voor zijn daden, tegenover het volk en de overheid. Clark van zijn kant wil enkel het goede doen en daarmee is de kous af. Intussen worstelt Superman met zijn identiteit. Is hij de zoon van aliens die bepalen wat hij op aarde moet doen? Of is hij het (adoptie)kind van mensen die hem de vrijheid geven zijn eigen weg te kiezen?
Van een heel nieuwe aanpak - wat je toch wel zou verwachten - wilde Gunn blijkbaar niet weten. Wat telde was weg van Zack Snyder en terug naar de bron. Gunns Superman heeft bijna dezelfde look als Bryan Singers Superman Returns, die op zijn beurt de mosterd haalde bij de eerste Superman-film van Richard Donner. De toeschouwers krijgen dus echo's van de voorgaande films binnen. De muziek citeert constant het originele thema van John Williams, maar dan wat ingetogener. Vermoedelijk durfde geen enkele componist zich te meten met de meester.
Het verhaal is wat gestroomlijnder dan dat van bijvoorbeeld Justice League, maar voelt nodeloos ingewikkeld aan. Vooral het absurde conflict tussen twee landen met onmogelijke namen refereert gekunsteld naar Rusland en Afghanistan. De narratieve stuwkracht wordt ook nog eens getemperd door te veel personages. Superman kan het blijkbaar niet alleen aan, want hij roept de hulp in van Green Lantern, Mister Terrific en Hawkgirl die samen een gekke DC-variant van The Avengers moeten voorstellen. En al die helden krijgen natuurlijk hun eigen momentje in nodeloze scènes.
Fans zullen verwachten dat Gunn de gekte uit Guardians of the Galaxy en The Suicide Squad op zijn Superman loslaat. Helaas. Hoewel er zeker absurde momenten zijn, blijft de humor braaf en aan de flauwe kant. De toeschouwers moeten het doen met Krypto die te enthousiast mensen bespringt, het rare kapsel van Green Lantern, het droge commentaar van de eeuwig nuchtere Mister Terrific en een dronken cameo van Supergirl. De slechteriken krijgen geen enkele kans om grappig te zijn. Nicholas Hoult is best degelijk als Lex Luthor, maar zijn rol blijft beperkt tot het uitstralen van dreiging.
Zijn er dan geen positieve punten aan deze Superman-film? Toch wel: nieuwkomer David Corenswet weet zich als de übersuperheld verrassend goed staande te houden en doet het beter dan de wat eentonige Christopher Reeve. Maar als je naar hem kijkt, zie je toch wel een kopie van Henry Cavill. Corenswet had zijn broer kunnen zijn. De look van Superman ligt uiteraard min of meer vast, maar soms moet je buiten de lijntjes kleuren. Ooit was Nicolas Cage bijna Superman: dat is pas durven.
Op narratief vlak heeft Gunn gelukkig een drietal originele ingrepen bedacht. Meteen in het verhaal duiken is nieuw, Lois Lane is meer dan de weerloze love interest en Supermans echte nemesis - niet Lex Luthor - is de leukste vondst van de film. Een ander pluspunt is dat de regie overzichtelijke actie biedt die voor de verandering eens niet in de vernieling is gemonteerd. De CGI is dan weer heel traditioneel.
Superman anno 2025 is helaas niet de langverwachte en verfrissende heruitvinding van Superman of het superheldengenre. Het is materiaal dat zó vertrouwd aanvoelt dat de kans klein is dat toeschouwers euforische kreetjes slaken. De superheldenwijn is oud en de makers hebben niet eens de moeite genomen er een nieuwe zak omheen te doen. De enigen die zich voluit zullen amuseren zijn de onvoorwaardelijke fans van de Donner-films en nieuwkomers die nog nooit van Clark Kent hebben gehoord.
