Denk aan avonturenfilms en er komen vanzelf allerlei beelden naar boven: Indiana Jones die wegrent voor een stenen bal, Marty McFly op een skateboard, Gremlins die Sneeuwwitje kijken, het trillende glas water dat de T-Rex aankondigt, en ga zo maar door. Het lijkt alsof het vermogen om iconische filmmomenten te creëren ergens verloren is gegaan. De maker van Sketch is er ongetwijfeld fan van en doet meerdere geslaagde pogingen.
Dat verwacht je overigens niet meteen, na de melding dat deze film is gemaakt door Angel Studios, onderdeel van de Angel Community, christelijk Amerikaans gedoe. De angst dat dit een reli-film is begrijpelijk, maar gelukkig onnodig: op misschien een symbolisch vlindertje na blijft de film weg van het geloof.
Het verhaal draait om Amber, haar broer Jack en hun vader Taylor. Een gezin dat de draad probeert op te pakken na het overlijden van moeder. De andere twee maken zich zorgen om Amber, want vroeger tekende ze vrolijke plaatjes, maar tegenwoordig alleen nog maar monsters, bloed en geweld. Dan ontdekt Jack een magisch meer in het bos dat gebroken voorwerpen heel maakt. Als Ambers tekenschrift erin valt, komen haar schepsels tot leven en vallen het dorp aan. Aan de kinderen de taak om alles recht te zetten.
Dat Sketch graag een spannende en griezelige kinderfilm wil zijn, is al snel duidelijk aan de overdadige enge achtergrondmuziek. Er gebeurt nog niets dat de onheilspellende klanken rechtvaardigt, maar desalniettemin lijkt het wel een horrorfilm voor tienjarigen te zijn. Sommige plotlijnen zijn bovendien wat inconsistent: Taylor wordt op school op het matje geroepen vanwege Ambers tekeningen, maar even later legt dezelfde rector aan Amber uit dat het juist goed is dat ze een uitlaatklep heeft.
Sketch laat niet alles rijmen. Waarom is dat magische meer nooit eerder ontdekt, terwijl de kinderen er al hun hele leven wonen? Het doet weinig af aan wat wél werkt. De dialogen zijn vlot en grappig, en worden ook door de jongere acteurs overtuigend uitgesproken. De volwassen cast zoals Tony Hale (Arrested Development, Veep) en D'Arcy Carden The Good Place heeft er nog minder moeite mee.
Maar de boel komt pas echt op gang zodra de monsters losbreken. Echt eng zijn ze niet, want ze zijn een exacte weergave van Ambers ruwe schetsen, wat een unieke look geeft. Schrijver en regisseur Seth Worley bouwt de spanning op zoals klassiekers uit de jaren tachtig en negentig: de kijker weet eerder dan de personages dat er iets op komst is, dan volgen vage geluiden in het bos, en uiteindelijk verschijnt het eerste wezen op Spielbergiaanse wijze. Als een tripod uit diens War of the Worlds rijst een reusachtig paars glittermonster op uit een graanveld.
En nee, het is geen lief wezen. Wat volgt is een reeks aanvallen op de kinderen en hoe zij op zoek gaan naar een oplossing. Dat de kijker via Amber al weet welke wezens nog gaan verschijnen, zorgt voor extra spanning. Die verwachtingen worden waargemaakt, waarvan eentje goed is voor een tweede memorabel filmmoment.
Tijdens al dit bescheiden spektakel verliest Sketch zijn hart niet. De film doet denken aan de familiefilms van Robert Rodriguez, met veel digitale effecten en een centrale rol voor familiebanden. Maar waar bij Rodriguez de emotie soms ontbreekt, is die hier juist voelbaar aanwezig.
Het motief van een overleden moeder is niet nieuw, maar het wordt hier effectief toegepast - zelfs met humor. Zo is er een terugkerende grap over wat de officiële term is voor kinderen met een overleden moeder. Taylor is goed geschreven als imperfecte maar liefdevolle vader en Tony Hale speelt hem perfect. Gelukkig maar, want hij en Worley hebben er acht jaar over gedaan om deze film van de grond te krijgen.
Het is een verademing om weer eens een sterke kinderavonturenfilm te zien. Hij is spannend, respectvol richting zijn jonge publiek, en voelbaar gemaakt uit liefde voor het genre en niet uit winstbejag. Voor de allerkleinsten misschien iets te eng, maar voor alle anderen uitstekend vermaak.
