Er valt wat voor te zeggen om lichaamsverwisseling te beschouwen als een subgenre binnen de komedie. Er zijn veel films gemaakt met dit uitgangspunt. Een van de meest bizarre is het niet bijzonder lollige Prelude to a Kiss waarin een bejaarde man switcht met een jonge vrouw (Meg Ryan). Zo'n wissel tussen jong en oud is vrij gangbaar, met als toppunt 18 Again! waarin een tiener ruilt met zijn eenentachtigjarige opa. Hét genre-epitoom is waarschijnlijk Freaky Friday, oorspronkelijk een boek en daarna vijf keer verfilmd, voornamelijk door Disney. Zes keer, als dit vervolg wordt meegerekend.
Een vervolg op de versie uit 2003, om precies te zijn, met tiener Lindsay Lohan en veertiger Jamie Lee Curtis. Tel tweeëntwintig jaar op bij hun leeftijden, en zo zijn ze nu te zien in Freakier Friday. Het vervolg is vermoedelijk tot stand gekomen omdat het origineel een hit was, én omdat we nog altijd leven in een tijd van reboots. Jeugdsentiment blijft trekken.
Anna is nog steeds een muziekliefhebber en manager van een grote popzangeres, maar inmiddels ook alleenstaand moeder. Tess is dus een grootmoeder. Hoewel ze nog steeds een suffe stijve hark kan zijn, is ze als oma opvallend losjes. En opdringerig. Anna ontmoet Eric, en de twee vallen als een blok voor elkaar. Dat is een groot probleem voor Anna's dochter Harper en Erics dochter Lily: de meiden zijn klasgenoten en kunnen elkaars bloed wel drinken. Wanneer dit nieuwe samengestelde gezin op het punt staat te exploderen, grijpt het lot in en dwingt de vier dames om in elkaars schoenen te staan.
Hoe dat precies gebeurt moet, zoals altijd in dit soort films, maar voor lief worden genomen. Het is zonde om veel tijd te besteden aan een geloofwaardige, wetenschappelijke verklaring, want zoiets als dit kán simpelweg niet in het echt. Dus ditmaal gebeurt het via een knettergekke palmlezeres, gespeeld door voormalig Saturday Night Live-castlid Vanessa Bayer die je óf hard aan het lachen maakt óf met stomheid slaat, afhankelijk van je gevoel voor humor.
Ditmaal betreft het niet één wissel, maar twee: Anna en Tess worden wakker in de lichamen van de tienermeiden, terwijl Harper haar moeder wordt en Lily haar toekomstige stiefoma. Is dat omdat de makers een complex en briljant plot hebben bedacht waarin dit psychologisch helemaal op zijn plek valt? Welnee. Het is om een dertiger en een vijfenzestigplusser gekke dingen te laten doen.
En dat is prima, want dit is tenslotte een komedie, waarin het vooral dankzij Jamie Lee Curtis lachen is geblazen. Er moeten wel wat extra korrels zout worden genomen, want de vier actrices hebben niet bepaald hun best gedaan om elkaars maniertjes over te nemen. Deels ligt dat aan het scenario: de tienermeiden hebben weinig uitgesproken trekjes die uitnodigen tot imitatie. En dat de Britse Lily ineens haar accent kwijt is zodra ze in Tess zit? Tja, waarschijnlijk zou Curtis' Britse accent nét iets te veel afleiden.
Na de wisseling gebeurt er qua plot lange tijd vrij weinig. De jonge dames moeten naar school, terwijl de ouderen hun volwassen verantwoordelijkheden dragen. Het zijn allemaal situaties waarin Lohan en Curtis los kunnen gaan en zich gedragen als tieners die oud zijn, maar dat afgrijselijk vinden en overal tegenin willen gaan. Dat blijkt uiterst vermakelijk te zijn.
In het origineel was uitblinker Jamie Lee Curtis oud vanuit het perspectief van een puber. Hier is ze officieel bejaard. Om haar te zien met opgepompte lippen werkt als een trein, net als de realisatie dat simpelweg opstaan van de vloer een bizar ingewikkeld proces is. Lindsay Lohan is wat neutraler, maar het is prettig dat ze er gezond uitziet; met haar veelbesproken verleden had dit anders kunnen aflopen. De twee jonge actrices hebben letterlijk en figuurlijk minder te doen.
Uiteindelijk beginnen de jonge-dames-in-oudere-lichamen wat wijzer worden. Op een organische en prettige manier zien ze in dat hun ouders diepe gevoelens voor elkaar hebben en het beste met ze voor hebben. Misschien had het middenstuk iets korter gekund, want zodra het leerproces net is begonnen, voelt het al alsof de film lang bezig is, terwijl er toch nog een flink stuk volgt. Een speelduur van bijna twee uur is net iets te veel voor een luchtig avontuur. Het lijkt alsof alles in hooguit twee dagen plaatsvindt.
Dit vormt geen probleem voor wie het origineel niet heeft gezien. Het enige dat diegene zal missen, zijn de vele bekende gezichten en een sterke grap aan het einde met Chad Michael Murray. Verder is geen voorkennis nodig om het verhaal te volgen of de grappen te begrijpen. Wat het origineel wel had en dit vervolg niet, is een soundtrack met lekkere nummers.
