In Bob Trevino Likes It ontmoeten we de gescheiden vader Robert Trevino en zijn dochter Lily terwijl ze bijkletsen in een café. Uit de familiedynamiek blijkt al snel een pijnlijke realiteit: de vader is niet bijzonder geïnteresseerd in het leven van zijn dochter. Zeg maar gerust totaal niet.
Robert is druk met zijn eigen leven en zoekt haar ondersteuning bij zijn datingavonturen. De dochter onderneemt twee dappere pogingen om hem iets over haar liefdesverdriet te vertellen, maar geeft het al snel op. Ze heeft zich duidelijk naar haar vader geschikt. Je familie heb je niet voor het uitkiezen en familiediners kunnen met de vaste rollen noodlottig aanvoelen, maar in deze situatie is de eenzijdigheid extreem.
Filmregisseur Tracy Laymon heeft haar bitterzoete coming-of-agedrama gebaseerd op het waargebeurde verhaal van een onverwachte (internet)vriendschap die haar als twintiger veel heeft geleerd en ontzettend goed heeft gedaan. De kwetsbare Lily Trevino heeft ze gebaseerd op een jongere versie van zichzelf. Lily is een verloren twintiger met het hart op de goede plek, die zich door het leven sukkelt, zonder een geliefde of vriendinnen. Ze heeft alleen haar vader als familie, die soms weken niets van zich laat horen.
Bob Trevino Likes It gebruikt het concept van rondhangen op Facebook en combineert dit met een daadwerkelijke vriendschap. De keuze voor Facebook is interessant omdat het voor de socials een verouderd en inmiddels wat uitgewoond platform is, in vergelijking met TikTok of Instagram, maar het draagt zeker bij aan het gevoel van desolaatheid. Lily plaatst veel berichten op haar feed maar niemand neemt de moeite om op haar te reageren, wat haar eenzaamheid nog sterker benadrukt. Het lijkt erop dat ze nooit de steun en het vertrouwen heeft gekregen die een kind nodig heeft om de wereld aan te kunnen.
Lily is een verfrissend personage, want hoewel ze behoort tot de Amerikaanse onderklasse is ze geen problematisch meisje dat van pure ellende aan de drank of drugs zit. Ze is ook niet om zich heen gaan slaan omdat het haar toch allemaal niets meer uitmaakt. Ze werkt in de thuiszorg, draagt jurken waarin ze op een schuimgebakje lijkt en reageert (bijna spastisch) vriendelijk op iedereen. Ze is het toonbeeld van een vrolijk persoon die de moed erin probeert te houden.
Als ze tegenover een beginnend therapeut zit die zelf in huilen uitbarst verontschuldigt ze zichzelf en gaat haar vlug troosten. Het zijn automatische reflexen van Lily waardoor je je realiseert dat ze goed heeft geleerd om voor anderen te zorgen, maar niet voor zichzelf.
Als Facebook een Bob Trevino aan haar voorstelt en ze nieuwsgierig vraagt of ze verre verwanten van elkaar zijn (dat weet hij ook niet, het zou wel kunnen) is hun chatgesprek de start van een nieuwe en onverwachte vriendschap. In deze gelijknamige man blijkt ze al snel een vaderfiguur te hebben gevonden. Want de hardwerkende en doorgewinterde Bob begrijpt de beginselen van goed ouderschap gelukkig wel.
Zonder zich drastisch in haar leven te mengen (maar wel met de behoefte om haar een duwtje in de goede richting te geven), begint hij haar te begeleiden naar een meer volwassen levenshouding. Dit is confronterend omdat het de weinig bemoedigende opvoeding van haar (behoeftige en beschuldigende) vader blootlegt.
Het is meestal niet makkelijk voor mensen om onder ogen te zien hoe hun jeugd ze heeft gevormd, zeker omdat kinderen de neiging hebben om trouw te blijven aan hun ouders. In Lily's geval beginnen de ingesleten (familie)patronen helemaal op hun grondvesten te schudden. Door de emotionele verwaarlozing die voortvloeide uit haar afwezige ouders, heeft ze als jongvolwassene een behoorlijke inhaalslag te maken. Voor de zestiger Bob, die met zijn vrouw samen veel verdriet heeft gehad, is deze vriendschap eveneens helend. Het ietwat kille, koele laagje in hun leven wordt door hun aftastende contact doorbroken.
De film benadrukt de onzichtbare eenzaamheid van een groep mensen die misschien niet van de rails zijn en zichzelf nog kunnen redden, maar tegelijkertijd tegenslag en verdriet met zich meedragen. We kunnen terugdeinzen voor mensen met wie het minder goed gaat en die pech hebben gehad, of we kunnen ze een handje helpen. Dat betekent niet dat je alles door de vingers hoeft te zien of te accepteren, maar begrijpen waar gedrag vandaan komt en erover praten doet soms al wonderen.
Een minpunt is de klinische setting van de buitenwijken, die de film een behoorlijk sitcom-achtige sfeer geven. Hoewel dit past bij de toon, zijn de gekozen beelden niet zo bijzonder. De nadruk ligt sterk op de dialogen en alles wordt vrij rechttoe en rechtaan in beeld gebracht. Dat is jammer, want als Bob en Lily kamperen en bij een knapperend vuur staan, krijg je maar weinig van de omgeving mee. Het innerlijke spanningsveld dat de nerveuze Lily ervaart en de afwegingen die Bob en zijn vrouw moeten maken, hadden cinematografisch beter invoelbaar kunnen worden gemaakt. Tegelijkertijd is het begrijpelijk dat deze tragikomedie niet te zwaar moest worden, want haar situatie is al veelzeggend genoeg.
Wat Bob Trevino Likes It zo mooi maakt, zijn de gloedvolle prestaties van de acteurs. De twee vaderfiguren zijn erg overtuigend; Robert Trevino in zijn snoeiharde en egocentrische gedrag (hij overhandigt Lily briefjes met een opsomming van haar babyvoeding, om te illustreren hoeveel geld ze hem heeft gekost) en surrogaatvader Bob Trevino in zijn gezonde, pragmatische houding (een mens moet zelf een gootsteen kunnen ontstoppen en een lampje kunnen vervangen). Ook Lily's pittige cliënt Daphne, die er ontzettend van baalt om in een rolstoel te zitten en in het begin grenst aan onsympathiek, wordt krachtig neergezet door Lauren Spencer. Barbie Ferreira is enorm meeslepend als de stuntelende Lily en ze weet je enorm te raken. Bob Trevino Likes it is een ontroerende film over de kracht van ware vriendschap.
