Niet veel mensen kennen de Amerikaanse actrice Eva Victor, tenzij ze fan zijn van de serie Billions. Daar zal nu verandering in komen, want haar regiedebuut Sorry, Baby, dat ze schreef en waarin ze de hoofdrol vertolkt, gooide hoge ogen in Sundance en Cannes. Dit is een kleine onafhankelijke film die gemakkelijk had kunnen verdrinken in het enorme aanbod. Maar de manier waarop Victor het verwerken van een trauma in beeld brengt, is zo fris, origineel en 'vrolijk' dat de toeschouwer zich waarschijnlijk vrij snel laat meeslepen.
De film is verdeeld in vier hoofdstukken. In het eerste deel ontvangt Agnes, een literatuurdocente uit New England, haar beste vriendin Lydie die met haar man in New York woont. Ze heeft geweldig nieuws. Ze is zwanger van haar eerste kindje. De twee vriendinnen wandelen, kletsen en maken plezier. Het verleden wordt niet meteen aangekaart, maar er is een korte verwijzing naar een 'onprettig' iets van jaren geleden. Het eerste deel is relatief lang en zet een vrij vrolijke toon met droge humor, alsof dit de aanloop vormt naar een naturalistische komedie à la Frances Ha.
Het tweede deel suggereert in flashback een traumatisch voorval tussen Agnes en haar toenmalige professor. De cineaste toont enkel het verglijden van de tijd, maar de toeschouwer weet dondersgoed wat zich heeft afgespeeld. Verrassend genoeg houdt de lichtvrolijke toon aan. Wanneer Agnes haar traumatische ervaring deelt met twee vrouwelijke hulpverleners - die zich als radicale feministen positioneren - krijgt ze te horen: "We weten wat je doormaakt. We zijn vrouwen." Het enige wat Agnes over haar lippen krijgt, is een verbaasde 'pardon?' - de gelaatsuitdrukking van Victor is onbetaalbaar.
De toeschouwer verwacht waarschijnlijk een heftig drama vol emotionele uitbarstingen, maar Victor blijft gelaten observeren, met haar kenmerkende droge humor. Totdat zich plots toch momentjes van paniek manifesteren. De scenariste-cineaste laat zien dat de verwerking van een trauma suddert in het innerlijke leven, terwijl het publieke leven gewoon zijn gangetje gaat. Mensen met trauma's lopen niet te koop met hun psychische littekens; meestal merk je er niets van. Het is typisch voor Agnes dat ze haar confessies richt aan wezens die niet eens beseffen wat ze zegt.
Agnes tracht - als de intellectuele die ze is - afstand te nemen van haar trauma, al lukt dat nooit helemaal. Wanneer ze lesgeeft over Lolita van Nabokov is ze - tot onbegrip van haar woke-studenten - broodnuchter over de inhoud van de roman. "Wat ik van jullie wil weten, is of dat boek goed geschreven is." Maar wanneer ze op een gegeven moment terugdenkt aan het incident, voelt ze drang om een radicale daad te stellen. Eindelijk een fors melodrama? Nee, ook dat voornemen lost weer op in een droogkomische noot.
Net als het recente Good One verzwakt de lichte humor geenszins het droevige aspect. Wanneer de aftiteling over het scherm rolt, besef je dat je hebt meegeleefd met Agnes, zonder ooit de diepte van haar trauma te kunnen peilen. Je werd je wel bewust van haar pijn, mooi geïllustreerd door de toevallige ontmoeting met de voor Agnes volslagen onbekende Pete. En toch loop je uiteindelijk vrij vrolijk naar buiten met het besef dat ze er wel zal uitkomen, zolang ze omringd blijft door de Lydies en Petes in haar leven.
