Al op jeugdige leeftijd leerde de eigengereide Edie het klappen van de zweep kennen. Ze is amper veertien en zeker nog niet in het bezit van een rijbewijs wanneer ze haar ouders, verslaafd aan coke en alcoholist, bij de kroeg moet oppikken. Bij de zoveelste ongevraagde opdracht als privéchauffeur wordt ze aan de kant van de weg gezet door een politieagent.
Dat is waar de openingsscène en proloog van de actiethriller Eenie Meanie afkapt, dus het blijft gissen naar hoe dit voorval afloopt. Het maakt wel duidelijk dat Edie gewend is haar eigen boontjes te doppen. Veertien jaar verder probeert ze wat van haar leven te maken met een studie en een baantje bij een bank. Deze bank wordt overvallen en terwijl al het personeel op de grond ligt, valt Edies blik op het pistool dat uit de broekrand van de overvaller steekt.
Wederom maakt schrijver en regisseur Shawn Simmons zijn scène niet af. Het is een trucje dat hij vaker uithaalt, aangevuld met een minimum aan (achtergrond)informatie. Het past feilloos in de chaotische aanpak die Simmons hanteert. Het zijn anderen die Edie roekeloos in puinhopen storten. Zoals ex-vriendje John die zich in de nesten heeft gewerkt en door Edie wordt betrapt terwijl een gangster verhaal komt halen. Het mondt uit in een schietpartij en een wilde achtervolgingsrit, waarvan er nog velen zullen volgen.
Simmons construeert bewust een warrig misdaadverhaal, met 'focus' op een klus in een casino waarmee drie miljoen is gemoeid. Deze wordt aangevoerd door gangsterbaas Nico, een wat matte rol van Andy Garcia. In dit milieu is Edie Meaney ook aan de bijnaam Eenie Meanier gekomen. In de masculiene wereld staat ze haar mannetje en lijkt ze voor de duivel niet bang. De onderlinge dynamiek en wat er zich in het verleden tussen de criminelen en Edie heeft afgespeeld wordt gebrekkig uitgewerkt. Vanaf dit moment gaat Simmons' fragmentarische schrijfwerk tegenstaan.
De filmmaker knipoogt flink naar het werk van Quentin Tarantino, wat vooral tot uitdrukking komt in het excessieve geweld en de gevatte dialogen. Maar Simmons weet niet te voorkomen dat dit regelmatig aandoet als een slap aftreksel daarvan. Hij is beter in het treffen van de zinloosheid van geweld, het verkennen van oorzaak en gevolg en de hand die de mens hier zelf in heeft. Aangenomen dat hij helemaal niet uit is geweest op de verdieping van dergelijke thema's. Simmons verpakt de aaneenschakeling van foute keuzes en uit de hand gelopen criminele handelingen echter in een heerlijk vet aangezette actiefilm, die elke vorm van nuance ontbeert.
Spil in dit razendsnelle popcornvermaak is de Australische hoofdrolspeelster Samara Weaving, inderdaad het nichtje van Hugo, die blaakt van de bravoure en zich zelden van haar kwetsbare kant laat zien. Eenie Meanie is weliswaar niet op alle punten geslaagd, maar de ongepolijste toon, de glansrol van Weaving en de zwarte humor hebben geresulteerd in topentertainment waar je misschien maar niet te veel over moet nadenken.
Eenie Meanie is te zien bij Disney+.
