Jordan Peele begon zijn loopbaan als stand-upcomedian, onder meer in het Amsterdamse Boom Chicago. Inmiddels heeft zijn naam een sterkere associatie met horrorfilms die vooral gruwelijk zijn doordat ze de deplorabele staat van de moderne Amerikaanse samenleving blootleggen. Met name de door hemzelf geregisseerde genrefilms Get Out en Us hadden als belangrijkste thema de maatschappelijke verschillen tussen de witte en zwarte Amerikanen. Die lijn van engagement trok Peele door als producent van vergelijkbare filmprojecten.
Him, de nieuwste productie uit de Jordan Peele-stal, is een lugubere verkenning van de prijs van succes en de weg ernaartoe. Moeten bloed, zweet en tranen letterlijk vloeien om het hoogst haalbare te bereiken - in dit geval in de topsport? En hoe gaat een sportman aan het eind van zijn loopbaan om met de nieuwe generatie die al klaarstaat om het stokje over te nemen? Deze negende Peel-productie, geregisseerd door Justin Tipping, laat zien dat de weg naar sportieve roem bezaaid is met hordes en omwegen, en verkent thematiek die voor meerdere interpretaties vatbaar is.
Dat is op zich geen bezwaar, maar popcornpubliek dat uit is op gorigheid en een makkelijk verteerbaar verhaal kan zich bedrogen voelen. In Him speelt Tipping voortdurend met een onbestemde sfeer en het vage onderscheid tussen werkelijkheid en fantasie. Centraal staat de ambitieuze sporter Cameron Cade, die op het punt staat door te breken als American football-speler, maar door een mishandeling een zware hersenschudding en ander letsel oploopt. Einde carrière, zo lijkt het.
Toch krijgt hij na maanden van revalidatie de kans om te trainen bij Isaiah White, een legendarische quarterback in de herfst van zijn loopbaan. 'Cam' is al sinds zijn jeugd een groot bewonderaar van White. Wanneer de jonge atleet arriveert in het betonnen trainingscomplex, afgelegen in de woestijn, kan hij weinig anders dan zich volledig aan de situatie overgeven. Wat volgt zijn oefeningen zonder duidelijk doel, ijsbaden, een sportarts die hem onbekende substanties toedient en Whites merkwaardige vrouw die door het complex zwerft. Misschien heeft alles een logische verklaring, maar misschien ook niet.
Opvallend is de keuze om uitgerekend Marlon Wayans, bekend van diverse horrorparodieën, in een serieuze rol te casten. De vijftiger speelt geraffineerd met de verwachtingen van zijn jonge pupil en test voortdurend Cams loyaliteit. De jonge sporter ondergaat de beproevingen slaafs, maar raakt steeds meer het gevoel met de realiteit kwijt, vooral wanneer hij vreemde figuren begint te zien en Whites fans het op hem gemunt lijken te hebben. Alles, inclusief principes en moraal, moet wijken om de 'GOAT' in football te worden.
Tipping blijft weg van de obligate 'jump scares' en kiest met volle overtuiging voor psychologische horror, aangevuld met flink wat bloed en andere gruwelijkheden. Ook strooit hij rijkelijk met Bijbelse verwijzingen in de dialogen, structuur (de hoofdstukken doen denken aan het scheppingsverhaal) en visuele details. Het toppunt is een directe referentie naar Da Vinci's befaamde fresco Het Laatste Avondmaal, die de groteske slotakte inluidt. Helemaal sluitend en bevredigend is die niet, al is het maar omdat ze niet goed aansluit bij Cams karakterontwikkeling. Net als Isiah blijft ook de protagonist een onberekenbaar personage.
Him heeft een aangename speelduur van anderhalf uur en wordt omlijst met bewuste vaagheden die niet iedereen zullen waarderen. Wie op zoek is naar duidelijke antwoorden, zal teleurgesteld de bioscoopzaal verlaten. Toch staat de markante visuele en thematische stijl van de Peele-stal staat als een huis: de film roept doorlopend een gevoel van ongemak en onvermogen op. Alleen daarom al nodigt hij uit tot een tweede kijkbeurt.
