in Recensies
Update:
Het script van The Lost Bus zou in handen van een studioslaaf waarschijnlijk hebben geresulteerd in een voorspelbare rampenfilm. Filmkenners zouden dan hebben gedacht: "Waarom hebben ze niet iemand zoals Paul Greengrass ingehuurd? Die had er wel iets van gebakken." Gelukkig is dat precies wat producenten Jamie Lee Curtis en Jason Blum hebben gedaan. Toch blijft The Lost Bus nog steeds een B-film: knap gemaakt, maar rechttoe rechtaan, een tikkeltje sentimenteel en zonder veel gelaagdheid.
De film is gebaseerd op het non-fictieboek Paradise: One Town's Struggle to Survive an American Wildfire van Lizzie Johnson, over de brand in 2018 die het dorpje Paradise in het noorden van Californië in de as legde. Daarbij kwamen vijfentachtig mensen om het leven: de hoogste tol in de geschiedenis van de staat. Het boek bevat een intens en uitgebreid verslag van wat er fout ging, hoe het vuur zich kon verspreiden en hoe de heropbouw verliep. Maar The Lost Bus behandelt slechts één verhaal uit het boek, het meest spectaculaire.
Dat verhaal betreft buschauffeur Kevin McKay, die werd opgeroepen om een schooltje te evacueren omdat hij daar het dichtst in de buurt was en ouders door de hevige branden hun kroost niet konden bereiken. McKay reed naar het schooltje en pikte een dozijn kinderen en hun juf op, maar de route naar de afgesproken evacuatieplaats bleek geblokkeerd door een massa vluchtende auto's. Uiteindelijk raakte de bus volledig ingesloten door vuurhaarden die langs alle kanten toesnelden.
Paul Greengrass, die de Bourne-reeks van een ongekende energie voorzag en waargebeurde verhalen vertaalde in nagelbijters als Bloody Sunday, United 93 en Captain Phillips, zorgt opnieuw voor een spectaculaire kijkervaring. De film is nog geen kwartier bezig wanneer de actie losbarst, waarna de kijker geen moment ademruimte gunt. De prima vertolkingen van Matthew McConaughey en America Ferrara gecombineerd met de semidocumentaire benadering en de redelijke visuele effecten doen je geloven dat je zelf midden in de actie zit.
Interessant is bovendien hoe Greengrass het vuur levend maakt. Met een subjectieve camera, mogelijk geïnspireerd door John Carpenters Halloween, worden de vlammen een snelkruipend en onvoorspelbaar monster dat alles op zijn pad verslindt. Op een zeker moment oogt de vuurzee als een lichaam dat met zijn mond dat de bus opslokt in zijn vlammende maag.
Het boek gaat uitgebreid in op het gebrekkige onderhoud van de elektriciteitsmasten, de invloed van de klimaatsverandering, de oorzaken van de grootschaligheid van de catastrofe en de heropbouw. Greengrass hint daar wel naar, maar werkt het heel summier uit. Misschien vond hij het te belerend of irrelevant voor een genrefilm. Of hij ging ervan uit dat documentaires als Rebuilding Paradise van Ron Howard en Fire in Paradise van Zackary Canepari alles al gezegd hadden.
Daarnaast injecteert hij het verhaal met een beetje melodrama. Wanneer McKay wordt opgeroepen om de kinderen te redden zit hij in zak en as, worstelt hij met zijn verleden, krijgt hij klachten dat hij altijd te laat komt en heeft hij problemen met zijn puberzoon - een rol van McConaugheys bloedeigen zoon. Dat ondergraaft een klein beetje de semidocumentaire aanpak. Greengrass is sterker wanneer hij direct tot de kern komt en commerciële sentimentaliteit achterwege laat.
The Lost Bus heeft niets te maken met The French Connection (behalve dan dat die klassieker uit 1971 eveneens in een semidocumentaire stijl werd gedraaid), maar daarin spendeerde William Friedkin geen seconde aan het privéleven van Popeye Doyle; je leerde hem kennen door hem bezig te zien. Er zijn slechts enkele scènes in The Lost Bus waarin McKay mag zeuren over zijn leven, maar die had de film niet nodig gehad. Alleen al omdat je prima van McConaughey's gezicht kunt aflezen hoe McKays bestaan is.
The Lost Bus is te zien bij Apple TV+.
