Wereldcinema opent het venster naar onbekende verhalen en werkelijkheden. Dergelijke films maken de meeste indruk wanneer ze culturele verschillen overstijgen, zodat er geen context nodig is om in universele thema's te worden meegezogen. Het Nigeriaanse Mami Wata zet het leunen op tradities en (bij)geloof af tegen voortdenderende veranderingen en weet die strijd invoelbaar te maken.
Het dorp Iyi leeft van en gelooft in de zee. De bewoners hebben hun bestaan, maar ook de dood te danken aan de zeegodin Mami Wata. De schakel tussen het alledaagse en het goddelijke is de 'tussenpersoon' Mama Efe, in wie de dorpsbevolking een rotsvast geloof heeft. Ze wordt daarom rijkelijk voorzien van goederen en levensmiddelen, maar er is ook kritiek op haar gaven en de machtspositie die ze in Iyi heeft verworven.
Efe heeft twee dochters die enorm van elkaar verschillen. De brutale Zinwe, die ooit door haar moeder is gevonden en opgevoed, is de uitgesprokene van het tweetal. Zij kan het niet verkroppen dat Efe er niet alles aan doet om een gestorven jongetje weer tot leven te wekken. Wanneer de bewoners van Iyi de gewonde vrijheidsstrijder Jasper in hun gemeenschap opnemen, halen ze een paard van Troje binnen. Zinwe en haar zus Prisca stellen alles in het werk om het gevaar af te wenden.
Het op West-Afrikaanse folklore gebaseerde Mami Wata lijkt zich aanvankelijk te bedienen van een tamelijk overzichtelijk plot. Echter, onderhuids zijn er aanzienlijke spanningen en barst het van de symboliek. Daarnaast speelt regisseur C.J. 'Fierry' Obasi voortdurend met contrasten, zowel visueel als naratief. De dorpsbevolking hecht aan tradities en tooit zichzelf met indrukwekkende witte gezichtsbeschilderingen. Tegelijkertijd scheurt Prisca rond op een motorfiets en maakt ze een dansje met een man in de lokale kroeg.
Voordat Jasper zijn ware, gewelddadige aard laat zien, stelt hij Mama Efe de vraag of er in het dorp geen behoefte is aan scholen. Het antwoord luidt dat Iyi leeft van wat Mami Wata het dorp geeft of ervan verlangt. De naïeve vraag lijkt een metafoor voor het opdringen van waarden, zoals tijdens de periodes waarin Afrika gebukt ging onder het Europees kolonialisme.
Voor de dorpelingen en de kijker is de zee nooit ver weg. Obasi wisselt close-ups voortdurend af met beelden van de branding. Maar de meeste indruk maakt hij met zijn sterk contrasterende zwart-witbeelden. In sommige shots lijken zelfs geen grijstinten te bestaan. Door het achterwege laten van kleur - behalve dan de subtiele accenten in de laatste scène - ontstaat een tijdloos gevoel, dat de sterke hang naar eeuwenoude gebruiken en tradities onderstreept. Met enkele kleine momenten weet Obasi duidelijk te maken hoe immens groot de veranderingen zijn voor het bestaan van het dorp en de harmonie onder de bewoners.
Velen zullen terugdeinzen voor een Nigeriaanse film over een stam die naast de lokale taal spreekt in een opmerkelijke mengelmoes van hun eigen taal en het Engels. Maar Mami Wata doet precies waar wereldcinema goed in is: je meevoeren in andere (belevings)werelden. De krachtige visuele stijl zorgt ervoor dat deze indruk blijvend zal zijn. Voor wie het althans aandurft.
Mami Wata is te zien bij Mubi.
