Sommige regisseurs weten met een kenmerkende stijl zo definitief hun sporen achter te laten in de filmgeschiedenis, dat deze onlosmakelijk aan hun naam verbonden wordt. In het nalatenschap van wijlen grootmeester Alfred Hitchcock verschijnen vandaag de dag nog steeds vele thrillers in de bioscopen die als typisch Hitchcockiaans bestempeld worden. Ook Blackmail (voorheen bekend als Grand Piano) lijkt sterk geïnspireerd te zijn door de meester van de suspense. Het grootste gedeelte van de film speelt zich af in een concertzaal, waar een toppianist het meest zenuwslopende concert van zijn leven geeft terwijl een onbekende bedreiger hem van een afstand onder schot houdt.
De gelijkenis met Hitchcock valt nog verder door te trekken met zijn bekende klassieker Vertigo. Net als diens protagonist heeft ook dit hoofdpersonage, gespeeld door een schichtige Elijah Wood, te kampen met een verlammende fobie die essentieel blijkt te zijn voor het plot. Tom Selznick is een begenadigd klassiek pianist, maar lijdt onder een hevige plankenkoorts wanneer hij speelt voor een publiek. Vijf jaar na een pijnlijke afgang tijdens de uitvoer van La Cinquette - het onspeelbare stuk van zijn voormalige mentor - keert hij terug op het podium met het filharmonisch orkest. Wanneer hij zijn notenblad open slaat, prijkt daar opeens de boodschap: Speel één verkeerde noot en je gaat eraan. Alsof de druk nog niet hoog genoeg was.
Selznick is niet de enige die erop gebrand is een indrukwekkende show neer te zetten. Aangezien de film zich grotendeels in en rondom de concertzaal plaatsvindt, trekt regisseur Mira alles uit de kast om te voorkomen dat Blackmail verzandt in een statische aangelegenheid. Hij leeft zich uit met een veeltal zwierende, virtuoze cameravoeringen en een aantal goed uitgevoerde tracking shots, maar gaat ook in de montage inventief te werk. Zo komt er een fraai gebruik van split-screen voorbij en weet Mira in één adem de onschuldige beweging van een strijkstok te linken aan een brute moord. Opvallend is echter ook hoe de film zich van een eigen diëgetische soundtrack voorziet, door het concert direct als muzikale begeleiding in te zetten. De bombastische klassieke stukken die ten gehore worden gebracht dragen misschien nog wel het meeste bij aan de spanning.
Ondanks de zorgvuldig opgebouwde spanning gaat Blackmail uiteindelijk toch nog ernstig onderuit. Dat is voornamelijk te wijten aan de mysterieuze man achter het geweer: John Cusacks derde schurkenrol in korte tijd, maar veruit de minst beklijvende. De onthulling van de werkelijke motivaties van de sluipschutter voelt enigszins gekunsteld, maar doet tegelijkertijd ook direct twijfelen of zijn snode plan daadwerkelijk wel zon slim idee was. Zijn klungelige optreden in de finale getuigt vervolgens ook niet echt van een bijster hoog intelligentieniveau.
In hoeverre Blackmail afgerekend kan worden op zijn plotgaten en krakkemikkige slotstuk is echter voor een groot gedeelte afhankelijk van hetgeen waar je als kijker op uit bent. Degenen die simpelweg behoefte hebben aan een vlotte thriller zijn aan het juiste adres, maar wie meer waarde hecht aan een logische gang van zaken zal onvermijdelijk afknappen. Dat het script tekortschiet is jammer, aangezien de uitvoering van Mira zeker niet onaardig is. Een compliment dient hier echter ook uit te gaan naar Wood, die met zijn nerveuze trekjes en angstige oogopslag perfect gecast is in de hoofdrol. Na zijn optreden in Maniac laat hij opnieuw zien in kleinere producties veel beter tot zijn recht te komen dan een grootschalige blockbuster.
