Parts of a Family
Recensie

Parts of a Family (2013)

Een lang huwelijk hoeft niet per se een gelukkig huwelijk te zijn.

in Recensies
Leestijd: 2 min 16 sec
Regie: Diego Gutiérrez | Speelduur: 83 minuten | Jaar: 2013

Het lijkt allemaal zo mooi van de buitenkant. Al ruim vijftig jaar samen in een kast van een huis op een stuk grond van vierduizend vierkante meter, aan de rand van Mexico City. Maar schijn bedriegt. In huize Gutiérrez leven Gonzalo en Gina volledig langs elkaar heen. Hun zoon Diego maakte er een documentaire over.

Diego’s ouders zijn ver voorbij het punt van ruzie maken. Hoewel de twee in hetzelfde huis leven, zien ze elkaar nauwelijks. Gonzalo slaapt boven, Gina beneden. Hun bedienden zorgen er intussen voor dat het huishouden op orde is. In Parts of a Family zijn ze vrijwel nooit samen in beeld. De enige factor die hen nog lijkt te binden, is hun zoon. Om de beurt vertellen ze hem hoe ze in het leven staan.

In het eerste gedeelte van de documentaire lijkt het allemaal nog relatief onschuldig. Gonzalo vertelt dat hij altijd al een keer heeft willen parachutespringen en dat het er met zijn tachtigste verjaardag maar eens van moet komen. Gina lacht een beetje als ze het hoort en zegt dat hij het puur doet om aandacht te trekken. Het vat hun huwelijk meteen samen. Gonzalo volgt zijn passies en geniet met volle teugen, terwijl Gina zich al jaren verongelijkt voelt en het huis niet uitkomt.

Het is Diego Gutiérrez hier niet te doen om de zoektocht naar een schuldige. Met Parts of a Family toont hij hoe twee mensen die ooit smoorverliefd waren, nu tegenpolen van elkaar lijken te zijn. Duidelijk wordt niet waar het is misgegaan, maar inmiddels fantaseert Gina hardop over alleen wonen en zelfstandig zijn. Het komt er echter nooit van. Misschien durft ze het wel gewoon niet.

Zo blijft ze dus gevangen in haar slachtofferrol, waarin ze regelmatig met weemoed terugkijkt op de tijd toen ze nog jong, vrij en ongetrouwd was. Dat ze als enig kind vroeger alle aandacht kreeg, zal misschien wel meespelen, maar het gaat om meer dan alleen het nutteloze geklaag over kleine dingetjes, zoals Gonzalo het noemt. Duidelijker wordt dat bijvoorbeeld wanneer Gina huilend vertelt over haar ingrijpende borstamputatie, waar haar man destijds laconiek en bot mee omging.

Triest om te zien, deze twee mensen die zich waarschijnlijk beiden een ander en beter leven hadden voorgesteld. Maar ergens gloort er ook nog wat hoop. Tegen het einde van Parts of a Family kletsen Gina en Gonzalo toch weer even met elkaar, vertrouwd als vanouds. Is er dan misschien nog een beetje liefde over? Zijn dat soort kleine momentjes de reden dat ze nog altijd bij elkaar zijn? Het echtpaar weet het wellicht zelf niet eens. Antwoorden blijven uit, maar dat maakt deze Gouden Kalf-winnende documentaire er niet minder eerlijk op.