In 1981 maakte Sam Raimi met een minuscuul budget de film The Evil Dead. Hoewel financieel slechts een mager succesje, verkreeg de film door de jaren heen een cultstatus en lanceerde hij de carrières van Raimi en hoofdrolspeler Bruce Campbell. Inmiddels is Raimi een gevestigde naam in Hollywood, en heeft hij successen als de Spider-Man-trilogie en Oz the Great and Powerful achter zijn naam staan. Raimis laatste horrorfilm, Drag Me To Hell, stamt alweer uit 2009, maar hij is het genre nog niet beu. Samen met Campbell produceerde hij de remake van zijn debuut.
In Raimis The Evil Dead toog een groepje jongeren in typische horrorfilmtraditie naar een afgelegen huisje in het bos om wat te feesten en te flikflooien. In Alvarez remake is de reden een stuk serieuzer. David en zijn vrienden zoeken de afgelegenheid niet op om lol te maken, maar om Davids zus Mia cold turkey van haar drugsverslaving af te helpen. Dat zet meteen de toon van de film.
Om de originele The Evil Dead viel door Raimis cartooneske stijl van filmen en absurde humor nog best wat te lachen. Alvarez, zich ongetwijfeld bewust van de druk van de fans van het origineel, neemt het allemaal echter bloedserieus. Het geweld is keihard en expliciet. Bloedfonteinen, gutsende wonden en rondvliegende ledematen; Evil Dead is niet voor tere zieltjes. Wat dat betreft is de film een frisse wind tussen alle flauwe, op jongeren gerichte horrorfilms die de laatste tijd verschijnen. Maar tegelijkertijd doet de focus op de gore ook wat berekend aan. Het origineel had door zijn houtje-touwtje uitstraling nog een bepaalde charme en gaf een nieuwe stem aan het horrorgenre. De remake is echter een uitgekiend studioproduct dat de gore als uitgangspunt neemt en daarmee de fans van het origineel probeert te behagen.
Alvarez maakt dan ook dankbaar gebruik van de bekende beelden uit de reeks. Zo zijn er weer de handtastelijke bomen en ziet een personage zich opnieuw gedwongen letterlijk het mes in eigen vlees te zetten. Iets nieuws toevoegen aan deze beelden doet Alvarez niet, behalve dan dat hij ze nog grotesker weet te maken. Zijn versie is juist op zijn interessantst als hij nieuwe elementen aan het verhaal toevoegt. Naast een daadwerkelijke motivatie voor de vrienden om zich af te zonderen, voegt hij ook meer achtergrond toe aan de personages van David en Mia door hun familiegeschiedenis te belichten. Ook sterk is het idee dat de demonen die Mia ziet gevolgen zijn van haar afkickverschijnselen. Deze momenten zijn echter van korte duur en worden nergens tot hun volste benut.
Ondanks de nieuwe elementen wordt de personages nergens de ruimte gegeven zich te ontwikkelen. De vrienden zijn niet meer dan slachtvee, die traditiegetrouw vooral door hun eigen dommigheid in stukjes eindigen. Dat is funest voor de spanning. Alvarez bouwt die nergens op, maar schakelt tussen twee versnellingen: lijkt hij in de ene scène de personages met klunzige dialogen uit te willen werken, vliegen in de volgende hun lichaamsdelen in het rond. Het maakt de film vooral smerig, maar dat is iets anders dan angstaanjagend. Vooral de goed gevonden climax leidt hier jammerlijk onder. Dat zal liefhebbers van de betere gore vast weinig kunnen schelen. Zij zullen zich dan ook prima met deze remake vermaken. Verder is deze reïncarnatie van Evil Dead echter weinig bijzonder.
