Na alle monsterproducties, sciencefictionavonturen, actieknallers, zwarte komedies en (animatie)films van Japanse bodem, schenken we vandaag met veel plezier aandacht aan de horrorfilms die dit jaar op het Imagine filmfestival te bewonderen zijn. Wat Shelley, February en The Witch gemeen hebben, is dat het in alle drie de gevallen gaat om een speelfilmdebuut waarin de duivelse krachten zich openbaren in de gedaante van een vrouw. De ene keer suggestief, de andere keer snoeihard en expliciet. Zet je dus schrap voor bezeten baby’s, kwaadaardige kostschoolmeisjes en het duivelsgebroed dat vanuit de bossen van het zeventiende-eeuwse New England loert.

Ietwat wereldvreemd is ze wel, die Louise. Samen met haar man Kasper woont ze in een blokhut aan de rand van een meer, ergens diep in de bossen van Denemarken. Waarom Louise geen elektriciteit in haar woning kan verdragen is onduidelijk -maar natuurlijk is het wel gelijk een mooi excuus om in alle kamers griezelig bedoelde olielampjes te branden. Wanneer de Roemeense Elena instemt om draagmoeder te worden voor dit milieubewuste echtpaar, loopt het langzaamaan van kwaad tot erger: Elena krijgt vreemde plekken op haar rug en wordt al snel doodziek van de zwangerschap. Nergens wordt het woord ‘duivel’ in de mond genomen, maar de suggestieve beelden wijzen allemaal in die richting. Knap is vooral hoe de in Iran geboren regisseur Ali Abbasi een constante dreiging weet op te roepen met minimale middelen. Helaas is zijn horrorthriller Shelley ook wat aan de voorspelbare kant: na één blik op het kippenhok in de tuin, weten we alweer hoe laat het is.

[rating 3]

February is daarentegen nauwelijks te voorspellen. De onheilspellende scènes zijn bijna allemaal opgebouwd volgens een soort fluitketelprincipe: regisseur Osgood Perkins brengt de spanning tussen zijn hoofdpersonages langdurig aan de kook en de hete stoom die dat oplevert laat hij vlak voor het hoogtepunt in één keer ontsnappen. De drie verhaallijnen van kostschoolmeisjes Kat, Joan en Rose zijn versnipperd en ogenschijnlijk willekeurig aan elkaar geplakt, wat soms een verwarrend geheel oplevert. Of moeten we zeggen: een raadselachtig geheel? De kijker probeert ondertussen alle puzzelstukjes op zijn plaats te leggen, het liefst voordat de aftiteling over het scherm rolt. Achteraf bekeken is het verhaal echter bedrieglijk simpel van aard. Verontrustende beelden die het bloed doen bevriezen, zijn er ook. Zoals wanneer één van de meisjes de ondergrondse ruimtes van de kostschool verkent en per toeval op een roestige verwarmingsketel stuit. Angstaanjagend, zoals de vlammen van het hellevuur daarin razend tekeergaan.

[rating 3.5]

Nergens anders voelt het satanische kwaad echter zo dreigend aan als in The Witch van regisseur Robert Eggers. Het is 1630, New England. De dorpshoofden van een Puriteinse gemeenschap besluiten een streng-religieuze vader en zijn gezin te verbannen. Aan de rand van een duister bos nemen ze hun intrek in een klein boerderijtje. Maar al snel gaat het daar gruwelijk mis: tijdens een kiekeboe-spelletje verdwijnt de pasgeboren baby spoorloos. De oudste dochter krijgt de schuld in de schoenen geschoven, terwijl de aanwijzingen voor haar vermeende hekserij zich ogenschijnlijk beginnen op te stapelen. The Witch begeeft zich in het schemergebied tussen arthouseproductie en horrorfilm (waarbij Eggers’ film gelukkig meer wegheeft van The Crucible, dan van de Vin Diesel-rommelboel The Last Witch Hunter). Waar te beginnen met het afsteken van de loftrompet? Werkelijk álles valt hier op zijn plaats: het sterke acteursensemble, de locaties, de beeldschone cinematografie, het grauwe kleurenpalet, de afschuwelijk-effectieve soundtrack, de focus op religieus fanatisme en de fantastische dialogen in het oud-Engels. En dan is er natuurlijk ook nog Black Phillip, met afstand de engste geit die ooit op het witte doek te zien is geweest. Lucifer mag zich in zijn duivelshanden wrijven met dit pareltje.

[rating 5]