Het is wat flauw, maar bij het kijken van The Beaver dringt de vraag zich op wie gekker is: Mel Gibson zelf of het personage Walter Black dat hij in de film speelt. Gibson komt de laatste jaren namelijk meer in het nieuws door openbare dronkenschap en anti-semitische uitlatingen dan om de speelfilms die hij maakt. Die kennis geeft The Beaver een extra dimensie mee, die de film goed kan gebruiken. Net zoals Walter Black wanhopig probeert weer normaal te functioneren in de maatschappij, zou je dat Mel Gibson zelf ook toewensen.
The Beaver is de derde film die actrice Jodie Foster heeft geregisseerd en gaat dus over Walter Black, een man die in een ernstige depressie zit. Zijn vrouw Meredith (gespeeld door Foster zelf) heeft hem het huis uitgetrapt en het lijkt erop dat Walter, directeur van een speelgoedbedrijf, niet verder kan zinken. En dan maakt hij kennis met de bever. Dat is een handpop die Walter gebruikt om zichzelf weer uit de put te helpen. Iedereen die tegen hem spreekt, moet voortaan praten tegen de bever en ook Walter zelf spreekt alleen nog maar via de bever. Hoe vreemd deze methode ook klinkt, het lijkt Walter te helpen om zijn depressie te overwinnen. Probleem is echter dat hij dit niet eeuwig kan volhouden.
De eerste scène waarin Mel Gibson tegen zichzelf begint te praten met een gek stemmetje is nog buitengewoon grappig, maar al snel wordt duidelijk dat de film helemaal niet grappig is bedoeld. Probleem is alleen dat het uitgangspunt zo absurd en ver gezocht is dat de film het realisme dat het probeert te bewerkstelligen, nooit weet te bereiken. Het is duidelijk dat het Foster voor ogen stond een film te maken in de geest van Sideways of Up in the Air, over een man die de binding met het echte leven verloren lijkt, maar het lukt haar geen moment de intensiteit van die films te bereiken.
The Beaver is eigenlijk gewoon een rommeltje. Het script van debutant Kyle Killen is redelijk origineel, maar er worden te veel zijlijntjes aangesneden die niet goed worden uitgewerkt. Gevolg daarvan is dat de belangrijkste verhaallijn, de verhouding tussen Walter en zijn zoon, niet goed uit de verf komt. Het is slechts een draadje in een spinnenweb dat geen einde lijkt te kennen.
Toch is er 1 subplot dat zich gaandeweg de film steeds meer op de voorgrond weet te dringen en het verhaal van de bever zelfs overschaduwt. De opbloeiende relatie tussen Porter Black, een jongen die probeert zo min mogelijk op zijn vader te lijken en gespecialiseerd is in het tegen betaling verzorgen van werkstukken voor zijn klasgenoten, en Jennifer Lawrence, een beschadigd meisje dat de hulp oproept van Porter, is een prachtig verhaal. Ik betrapte me er steeds vaker op dat ik bij de lange, repetitieve scènes met Mel Gibson en zijn bever steeds meer terugverlangde naar het subtiele en oprechte verhaal van Porter en Jennifer. Geweldig geacteerd door Jennifer Lawrence en Anton Yelchin, zijn het deze twee personages die The Beaver nog enigszins gedenkwaardig maken. Van Mel Gibson moet het helaas niet komen.
