De wereld van veiligheidsdiensten is een dankbaar en veelgebruikt onderwerp voor thrillers. Het spreekt vooral zo tot de verbeelding, omdat er een tipje van de sluier wordt opgelicht en we mee mogen kijken achter die sluier van codewoorden, technologische snufjes en ultrageheime operaties waar normale stervelingen geen weet van hebben. En of zon speciale eenheid nou op een heroïsche Hollywood-manier wordt verbeeld, zoals bij In the Line of Fire, soaperig zoals in het Britse Spooks of ironisch zoals in Wag the Dog en Mars Attacks!: het is steeds weer fascinerend om te zien hoe de veiligheid van de politieke top wordt gewaarborgd.
In The Sentinel wordt iedere stap van de Amerikaanse president en zijn vrouw van tevoren gepland, doorgesproken en gevolgd door tientallen mensen. Ieder risico wordt daarbij ingecalculeerd. Zo spreken de mannen en vrouwen van de geheime dienst nooit over 'de president' maar noemen hem steevast naar het codewoord dat hij die specifieke dag heeft. Om te beslissen in welke auto hun hoogste baas stapt, wordt een muntje opgegooid om het risico van afluisteren uit te sluiten. Het team rondom de president is een hechte club agenten waarin Pete Garrison een speciale rol vervult.
Deze overtuigend door Michael Douglas neergezette agent redde namelijk ooit het leven van president Reagan, en hoeft sindsdien alleen zijn baas, een kleine maar sterke rol van Martin Donovan, boven zich te dulden. Wanneer hij van een informant hoort over een op handen zijnde moordaanslag op het leven van de president wordt alles op alles gezet om achter de identiteit van de dader te komen. Al snel wordt Garrison zelf verdacht en achterna gezeten door een team dat wordt geleid door zijn oud-collega Breckinridge, gespeeld door Kiefer Sutherland, die hiermee lijkt te repeteren voor de komende verfilming van de televisieserie 24.
Wie is de mol? Wat heeft die zwetende informant met de zaak te maken? En de presidentsvrouw, is zij betrokken bij de moordaanslag? The Sentinel is een gladde whodunnit met de te verwachten achtervolgingen en plotwendingen. De setting rondom de president is een aantrekkelijk uitgangspunt waarbij regisseur Johnson (S.W.A.T.) enkele doorgewinterde Hollywoodacteurs kreeg toebedeeld. Maar met een weinig intelligent script dat slechts met moeite je interesse vast weet te houden, blijft het bij een routineklus die bol staat van de voorgekauwde ingrediënten en beproefde recepten. Als Sutherland zijn collega's vlak voor de achtervolging van Michael Douglas instrueert, horen we hem doodserieus enkele wijze lessen uitdelen als "you're chasing your worst nightmare" en "he knows exactly how you think, and will use that against you".
Tegen de tijd dat alle lijntjes van The Sentinel samenkomen tijdens de G8-top in Toronto, overigens wel de exacte plaats waar de opnames daadwerkelijk plaatsvonden, zijn de kaarten verspeeld en wordt de slappe conclusie lauw geserveerd. Zonde van zoveel talent voor de camera, maar zelfs zij kunnen van dit onoriginele script niet meer maken dan de weinig opzienbarende, degelijke thriller die het is geworden. Zoals eerder dit jaar Harrison Ford en Paul Bettany hun best deden voor het mislukte Firewall zullen ook Douglas & Sutherland niet worden herinnerd om The Sentinel, dat gedoemd is te verdwijnen in de vergetelheid.
