Corpse Bride
Recensie

Corpse Bride (2005)

Tim Burton maakt met dit fantasierijke sprookje een van de beste films van zijn carrière.

in Recensies
Leestijd: 2 min 57 sec
Regie: Tim Burton & Mike Johnson | Stemmen: Johnny Depp (Victor Van Dort), Helena Bonham Carter (Corpse Bride), Emily Watson (Victoria Everglot), Tracey Ullman (Nell Van Dort), Albert Finney (Finis Everglot) e.a. | Speelduur: 76 min.

Kan een hart nog breken als het niet meer klopt? Ja, zo toont Tim Burton aan in zijn nieuwste geanimeerde sprookje. In 1993 produceerde hij al een film met behulp van stop motion animatie: The Nightmare Before Christmas, een sprookje over een skelet dat meer wil dan alleen de mensen bang maken tijdens Halloween. Ditmaal mengt de wereld van de doden zich wederom met de wereld van de levenden, maar nu gaat het om andere zaken, onder andere liefde, jaloezie, trouwen, verraad en levend of dood zijn. Het grote verschil is dat Corpse Bride toch iets serieuzer is en minder liedjes bevat.

Victors ouders zijn rijke vishandelaren die willen klimmen op de sociale ladder. Victoria’s ouders zijn edellieden zonder geld. Alle vier tezamen besluiten zij tot een huwelijk tussen hun kinderen, om de families te verbinden. De adellijke Everglots doen dit met veel tegenzin en uit noodzaak, terwijl de Van Dorts dolblij zijn. Dit wordt op fantastische wijze duidelijk gemaakt door een zeer vermakelijk nummer dat de vier zingen aan het begin van de film, waarin ze het erover eens zijn dat alles volgens plan moet gaan. De onhandige Victor gooit echter roet in het eten, doordat hij tijdens de bruiloftsrepetitie zo zenuwachtig is dat hij zijn geloftes telkens vergeet. De woeste pastoor stuurt hem letterlijk het bos in om zijn geloftes te oefenen. ’s Nachts in het bos heeft Victor nergens meer last van en weet hij precies wat hij moet zeggen. Hij wordt daardoor zo enthousiast dat hij zelfs de ring om een uit de grond stekende tak doet.

Die tak komt tot leven en blijkt de ringvinger van de zogenaamde Lijkbruid te zijn, die daar ooit vermoord werd in afwachting van haar geliefde en daar toen in de dood bleef wachten. Nu neemt ze haar onverwachte bruidegom mee naar het land der doden, waar het een stuk vrolijker en levendiger is dan in het saaie, grauwe land der levenden. Victor moet nu kiezen tussen zijn levende geliefde en zijn dode geliefde. Doordat alledrie de personages zo sympathiek en begrijpelijk zijn, kun je je makkelijk identificeren met de onmogelijke keuze en er net zo door verscheurd worden als Victor.

Voor Corpse Bride werd een aantal innovaties op het gebied van stop motion animatie gebruikt, waardoor onder andere de gezichten van de personages veel expressiever zijn dan hiervoor mogelijk was. Dat en de lichtelijk expressionistische sets creëren een prachtige wereld waarin het moeilijk is om niet meegesleurd te worden. Dit komt ook door de passende muziek van Danny Elfman, die deze keer zelfs de stem van een zingend skelet, genaamd Bonejangles, vertolkt.

Het zingende skelet Bonejangles zit in een band van skeletten die samen één van de meest geweldige scènes vol visuele grappen voor hun rekening nemen, waarin ze onder meer uit hun eigen beenderen vervaardigde instrumenten gebruiken. Nu zit de film boordevol humor, zowel visuele als tekstuele, die in een hoog tempo wordt opgevoerd, maar het zou zonde zijn om daar nog meer over te verklappen; het zit ‘m regelmatig namelijk juist in de verrassing.

Tim Burton maakt met dit fantasierijke sprookje een van de beste films van zijn carrière. Dat komt niet alleen door de formidabele animatie en muziek, maar vooral door een magnifiek script. Corpse Bride is romantisch, dramatisch, hilarisch, inventief en vooral een absoluut genot om naar te kijken.