Fist Fight is een duelfilm die er niet omheen draait en het verhaal bondig samenvat in de titel. De slappe leraar Andy maakt één foutje en wordt uitgedaagd door zijn heetgebakerde collega Strickland voor een ouderwetse matpartij op het schoolplein. Prima zo'n verhaal zonder fratsen, zolang het script wat vernuftige humor inzet. Helaas is het niet zo'n feest. Fist Fight laat juist zien hoe je een komedie verpest.
De principes van humor zijn mogelijk nog lastiger te bevatten dan die van drama. Een verrassingsfactor is essentieel, grove grappen zijn vaak effectief en het helpt nog wel eens als er een personage bedot wordt. Zo is de 'running gag' in Fist Fight een getekende pielemuis, geplaatst door een geniepige student vlakbij een onschuldige leraar. Dit wordt hilarisch, zou je denken. Deze momenten zijn echter even voorspelbaar en humoristisch als brieven van de belastingdienst. Toch blijven de filmmakers hun stinkende best doen om verrassend te zijn. Met paarden die door de gangen rennen en leraren meesleuren, scheldende kinderen of een lerares die spontaan deelt hoe ze studenten in haar gedachten uitkleedt. Afgezien van een sterk acteermomentje hier en daar, zijn deze scènes pijnlijk ongrappig. De oorzaak? Een ernstig gebrek aan context.
Een film zoals Superbad maakt er net zo goed een kunst van om getekende snikkels tentoon te stellen. Daar draait het echter niet om die grove tekeningen, maar om de oversekste aard van de jongens die het potlood vasthouden. Bij Fist Fight zit het anders. Wanneer de weelderige Christina Hendricks een scène binnenloopt, reageert haar personage geschokt op een ogenschijnlijke seksuele situatie tussen Andy en een leerling. De rest van de film imiteert ze de keelgeluiden van een stervende en insinueert ze dat Andy moet sterven voor zijn zondes. Met de juiste opbouw en samenhang had het kunnen werken, maar dit soort grappen komt uit het niets. Daarnaast moet Christina Hendricks met klungelig acteerwerk maar wat van de scène maken, wat vooral zorgt voor plaatsvervangende schaamte. Andy wordt de gehele film lastiggevallen met geforceerde humor zonder opbouw en confrontaties die nergens op slaan. Waardoor hij precies zegt wat je als filmbezoeker denkt: "...why?" of "that doesn't even make sense". En nee, niet op charmante of ironische wijze.
Er zijn wel momenten waarop iets van thematische onderbouwing doorschijnt. Zodra Andy zijn lullige autootje probeert te parkeren, maar tegengehouden wordt door een brutale leerling, begint het thema van de verruwende samenleving. Leerlingen zijn de duivel zelve, surfen door de trappenhuizen op matrassen en maken het schoolleven voor de leraren tot een ware hel. Het beweegt Strickland ertoe een leerling bijna te belagen met een hakbijl, maar hij reageert zijn frustratie later af op Andy. Het thema van opkomen voor jezelf zit door de hele film verweven, maar wordt bijna nooit gebruikt ter ondersteuning van de humor. Context en humor moeten elkaar versterken, maar leven hier totaal langs elkaar heen.
Het verhaal is flinterdun, de humor komt niet over, het thema flappert wat rond en acteurs zoals Dean Norris en Christina Hendricks kunnen er ook weinig van maken. Zo blijft er van Fist Fight weinig over. De enigste grap die ook maar een klein lachje uit het testpubliek kon halen, was een makkelijke referentie naar Batman VS Superman en Marvel. Daarvoor kunnen we ook ergens anders terecht.
