Weinig is heilig in Hollywood. Je kunt er dus op rekenen dat alles wat ooit populair was, vroeg of laat opnieuw opduikt. Maar wanneer is er eigenlijk voldoende tijd verstreken om een remake te rechtvaardigen? Bij remakes van genrefilms gooit men het graag op technologische vorderingen, waarmee een concept beter tot leven zou kunnen worden gebracht dan destijds gebeurde (al zijn hiervan opvallend weinig voorbeelden), maar wat te doen met genres zoals de romantische komedie, waarin het visuele aspect niet van bijster groot belang is? Is het misschien een idee het origineel met rust te laten zolang het koppel uit die film in het echt nog steeds bij elkaar is? Of klink ik nu als een oude romanticus die hoop put uit het gegeven dat zelfs Hollywoodsterren in staat zijn tot een langdurige relatie?
Feit is wel dat het originele Overboard door de fijne chemie van hoofdrolspelers Kurt Russell en Goldie Hawn (die enkele jaren voor de film een setje waren geworden en dat vandaag de dag nog steeds zijn) een nog altijd lekker wegkijkend niemendalletje is. De film was in 1987 weliswaar geen financieel of kritisch succes, maar heeft sindsdien een milde cultstatus verkregen en geldt tegenwoordig als pijler in het oeuvre van regisseur Garry Marshall, die kort daarna met Pretty Woman een grote naam zou worden in het romantische komediegenre. Waarom dus proberen daar een remake van te maken? Misschien wel gewoon omdat het uitgangspunt te goed werkbaar is om het met rust te laten. Het verhaal werd immers al eens gebruikt voor een Bollywoodproductie en een Zuid-Koreaanse televisieserie, al worden dat als uiterst vrije bewerkingen beschouwd.
Dat laatste geldt absoluut niet voor deze remake, die qua structuur vrijwel nergens afwijkt van zijn gelijknamige voorganger. Talloze scènes worden zelfs woord voor woord nagedaan. Het enige grote verschil zit hem in de poppetjes: het is ditmaal niet een man van lage komaf met vier zoons die een steenrijke vrouw met geheugenverlies voor zijn karretje spant, maar een alleenstaande moeder met drie dochters die een arrogante miljardairszoon zonder herinneringen inlijft als nieuwbakken echtgenoot. Voor de rest verloop de film exact hetzelfde: hij huurt haar in voor een klus op zijn jacht, weigert haar te betalen en duwt haar overboord, valt kort daarna zelf overboord en spoelt aan met geheugenverlies, waarna zij hem opeist als haar echtgenoot en bij wijze van wraak en financiële compensatie aan het werk zet. Oh, en uiteraard wordt deze problematische situatie vroeg of laat gecompliceerd door opluikende verliefdheid tussen de twee.
Hoewel omwisseling van geslachten nauwelijks impact heeft op het plot, biedt het aardige mogelijkheden voor verkenning van thema's als ouderschap. Zo gaan er bij de Mexicaanse Leonardo uiteraard alarmbellen rinkelen wanneer hij geconfronteerd wordt met drie hoogblonde meiden die zijn dochters zouden zijn, maar moeder Kate weet de situatie naar haar hand te zetten door het op onvruchtbaarheid te gooien; de kinderen lijken niet op hem omdat ze hun kinderwens moesten realiseren met hulp van een zaaddonor. Dat is uiteraard niets meer dan een handige smoes, maar aangezien hij zich daarna langzaamaan ontwikkelt tot een goede vader voor haar kinderen, is het prettig dat het vaak in films opgehemelde biologische ouderschap al in een vroeg stadium van zijn magische kracht is ontdaan.
Toch maken de enorme gelijkenissen het lastig Overboard als een op zichzelf staande film te bekijken. Veel van wat werkte in het origineel werkt nog steeds, maar de punten waarop deze versie afwijkt van de vorige trekken hem wat omlaag. Dat begint al met de karakterisering van de personages. Een van beste aspecten aan het originele Overboard was immers dat de hoofdpersonen bij aanvang niet bepaald sympathiek waren. Daar werd bij de hooghartige miljonairsvrouw geen moment omheen gedraaid, maar de overboord gegooide timmerman bleek niet veel beter. Niet alleen had hij geen enkele morele bezwaren met het opeisen van de wanhopige vrouw als zijn echtgenote, maar zowaar nog minder met het achterlaten van zijn kinderen bij deze wildvreemde dame. Hun opvoeding was wel het laatste waar hij zich druk over maakte. Enkel door haar tegengas en onvermoede moederskwaliteiten veranderde hij gaandeweg in een betere vader.
Het nieuwe Overboard geeft zijn personages minder sterke startpunten. Alleenstaande moeder Kate is bij aanvang namelijk al een vrij sympathieke figuur. Met drie kinderen, twee baantjes en een studie heeft ze het niet makkelijk, maar ze poogt overal het beste van te maken. Haar grootste probleem is simpelweg een gebrek aan tijd, wat weliswaar herkenbaar is maar niet een karaktertrek die dient te worden verbeterd. Leonardo begint als onvolwassen playboy die leeft op het geld van zijn vader zonder ervoor te werken. Weliswaar een leeg bestaan, maar wel een waar hij met volle teugen van geniet. Heel anders dan in het origineel, waarin de puissant rijke Joanna zonder het door te hebben gesmoord werd door rijkeluisconventies en daardoor ongemerkt volkomen verveeld was met haar leven.
Romantische komedies vallen of staan met de chemie van de hoofdpersonen en daarop komt de remake een aardig eind. Dat is vooral te danken aan het fijne spel van Anna Faris, die als comédienne nauwelijks onderdoet voor Goldie Hawn. Tegenspeler Eugenio Derbez balanceert wat meer op de irritatiegrens, maar kan er uiteindelijk net mee door. Laatstgenoemde is hier een grote onbekende maar in thuisland Mexico naar verluidt een enorme ster. Overboard is dan ook geproduceerd door Pantelion Films, dat bijna zonder uitzondering films maakt voor de Latijns-Amerikaanse markt, wat goed merkbaar is aan de grote hoeveelheid Mexicaanse personages en Spaanse dialogen. De vraag dringt enigszins op wat we daar in Nederland precies mee moeten, maar het biedt in ieder geval de mogelijkheid eindelijk eens een Amerikaanse film te zien met een Mexicaan in de hoofdrol die geen crimineel of tweederangsburger is, maar zowaar een prins op het witte paard.
