Recensie

The Nun (2018)

Zelfs een schietgebedje kan deze middelmatige oorsprongsfilm vol geschreeuw en enge nonnen niet meer redden.

in Recensies
Leestijd: 3 min 34 sec
Regie: Corin Hardy | Cast: Taissa Farmiga (Sister Irene), Demián Bichir (Father Burke), Jonas Bloquet (Frenchie), Ingrid Bisu (Sister Oana), Charlotte Hope (Sister Victoria), Bonnie Aarons (The Nun) e.a. | Speelduur: 96 minuten | Jaar: 2018

Als de Nederlandse pers een film niet vóór de officiële release mag zien, zoals bij The Nun het geval was, kan dat twee dingen betekenen. De eerste mogelijkheid is dat men koste wat het kost wil voorkomen dat cruciale spoilers vroegtijdig uitlekken. De tweede mogelijkheid is dat men negatieve recensies verwacht die de openingsopbrengsten schaden. Met andere woorden: de studio weet dondersgoed dat de film niet zo goed is, maar hoopt nog een paar dagen te kunnen cashen voordat afkeurende recensies het publiek bereiken of het volk zelf de film de rug toekeert. Ook de filmbonzen achter The Nun vreesden waarschijnlijk kritiek. Het oorsprongsverhaal van de inmiddels bekende demonische non uit het Conjuring-filmuniversum, is namelijk weinig zaligmakend. Met deze verlate recensie willen we daar toch nog even voor waarschuwen.

Roemenië, 1952. In een afgelegen middeleeuwse abdij, die midden in de bergen verscholen ligt, pleegt een non om onverklaarbare redenen zelfmoord. Het Vaticaan vermoedt dat er meer in het spel is en besluit eerwaarde Burke samen met een jonge novice, zuster Irene, op pad te sturen om deze vreemde doodzonde te onderzoeken. De een heeft een verleden met duivelsuitdrijvingen, de ander met rare visioenen. Bij hun tocht naar het nonnenklooster worden ze geholpen door dorpsbewoner Frenchie, een Frans-Canadese hunk. Bij aankomst blijkt al snel dat er een kwaadaardige aanwezigheid ronddwaalt in de door begraafplaatsen en mist omgeven abdij. Aan het drietal om deze eeuwenoude kwelgeest Valak voor eens en voor altijd te stoppen.

Anno 2018 bestaan er schijnbaar niet alleen filmuniversa over superhelden, maar ook over bovennatuurlijke verschijnselen. De Conjuring-films zijn een ware melkkoe gebleken en daarom wordt een hele franchise gebouwd rondom de bevindingen van het paranormale onderzoeksechtpaar Ed en Lorraine Warren. Het nieuwste deel, The Nun, is een spin-off die de geschiedenis van de demonische non Valak, die eerder al voor de nodige griezeleffecten zorgde in The Conjuring 2 en Annabelle: Creation, vertelt. Dat een dergelijke franchiseconstructie betekent dat The Nun daardoor ietwat verplicht aanvoelend knipoogt naar de andere films, is niet zo storend en zal voor de echte fans zelfs leuk zijn.

James Wan wist met zijn The Conjuring en The Conjuring 2 veel fans aan zich te binden. Het is dan ook niet gek dat zijn naam min of meer centraal stond in de marketingcampagne van The Nun. Wan wist twee lekker enge spookhuisfilms af te leveren, die zich onder meer kenmerkten door hun effectieve, langzame spanningsopbouw. Regisseur Corin Hardy koos voor zijn Nun een hele andere benadering. Hij presenteert juist een continue aaneenschakeling van overdreven, schreeuwerige jumpscares, die extra dik worden aangezet met loeiharde geluidseffecten en de rommelige muziek van Abel Korzeniowski die de boel ook nog eens opjaagt. Al met al erg voorspelbaar en redelijk goedkoop.

Toegegeven, de sinistere beelden zijn fraai geschoten. Zeker in combinatie met de groteske, goed vormgegeven filmsets weten deze perfect een omineuze sfeer over te brengen. Natuurlijk moet je heus wel een paar keer je handen voor je ogen doen, maar The Nun getuigt simpelweg ook weer niet van hele intelligente horror. Bij een gemiddelde horrorfilm moet het publiek sowieso al de nodige clichés kunnen verdragen, maar Hardy zondigt hier echt ontzettend door zo onnodig over-de-top te gaan. Ook in een griezelprent is het namelijk niet verkeerd om soms even een klein rustmomentje in te lassen. Het tempo in The Nun ligt té hoog, waarschijnlijk omdat Hardy niet bijster veel verhaal te vertellen heeft.

Gelukkig plussen de goede acteerprestaties en sporadische momentjes van humor de boel nog enigszins op, maar dat er met deze opzet niet veel meer uit The Nun te halen was, bewijst ook wel de korte speelduur. Desondanks blijkt uit de eerste box office-cijfers dat The Nun het beste openingsweekend van alle Conjuring-films gaat beleven. Er wordt zelfs al gesproken over een vervolg. Duidelijk is dat er nog veel meer spookverhalen in dit duistere filmuniversum te vertellen zijn en dat het publiek smult van deze hapklare horror. Maar meer is niet altijd beter... Hopelijk doet men in het vervolg een stap terug en komt men weer met een creatievere en véél verfijndere film dan The Nun op de proppen. Amen.