Twee jaar geleden zaaide Frankrijks succesvolste regisseur Luc Besson (Nikita, Léonl) verdeeldheid met het megalomane sciencefictionspektakel Valerian and the City of a Thousand Planets. De film, die met een budget van honderdtachtig miljoen de duurste Europese productie ooit werd, leverde een stuk minder op dan gehoopt. Misschien speelt Besson daarom met Anna op safe: een vet aangezette actiefilm over een sexy spionne zoals alleen hij ze maakt.
Anna Poliatova's leventje in het Moskou van de jaren tachtig is ronduit deprimerend. Met haar gewelddadige vriend woont ze in een morsig appartement waar de wodka altijd net op is. De KGB biedt uitkomst; die ziet wel iets in de bloedmooie ('neukbaar', dus geschikt als lokaas) Anna die over stalen zenuwen beschikt en als zesjarig meisje al grootmeesters van het schaakbord tikte. Iets eerder in de film hebben we dan al gezien hoe diezelfde Anna als marktkoopmeisje gerekruteerd wordt door een Franse modellenscout. Een trucje dat Besson overigens tot vermoeiens toe blijft herhalen. Flashback volgt op flashforward op flashback, zodat je telkens op het verkeerde been gezet wordt.
Hoe het ook zij, Anna is binnen enkele jaren opgeklommen tot supermodel annex moordmachine. Vastberaden de ellende achter zich te laten heeft ze afgesproken vijf jaar in dienst te blijven, waarna ze eindelijk in de rust en weelde kan leven waar ze altijd naar verlangde. Erg waarschijnlijk is het niet dat ze die vijf jaar overleeft; de ijskoude KGB-matriarch Olga (Helen Mirren met een dik Russisch accent) geeft haar de ene godsonmogelijke opdracht na de andere. Maar Anna is slim en speelt een spel waarbij ze tegelijkertijd een CIA-kopstuk om haar vinger windt.
Besson heeft nooit bekend gestaan om zijn fijnbesnaarde stijl en pakt ook in Anna lekker uit. De vechtscènes zijn uitbundig gechoreografeerd en met hoofdrolspeelster Sasha Luss (topmodel in het dagelijks leven) in beeld verandert zowat ieder shot in een verleidelijke modecampagne. De Fransman is één van de vaandeldragers van de 'Cinéma du Look' en inhoud is in zijn films vaak ondergeschikt aan stijl. Wie dat in het achterhoofd houdt, hoeft geen aanstoot te nemen aan een hyperbool hier of wat exploitatie daar.
Diep gaat het allemaal niet, al zou je de lollig bedoelde scènes met drakerige modefotografen nog kunnen opvatten als kritiek op de oppervlakkigheid van de fashion-industrie. Heb je zin in twee uur pretentieloze Koude Oorlogpulp vol mooie vrouwen en heftige actie, dan kun je je hieraan geen buil vallen. Of het net zo'n kassucces wordt als Léon of The Fifth Element valt te bezien, maar Besson draait dit keer ongetwijfeld quitte.
