Recensie

Diary of a Wimpy Kid: Rodrick Rules [Disney+] (2022)

Deze tweede animatieverfilming van de populaire stripreeks is een onsamenhangende bende.

in Recensies
Leestijd: 2 min 36 sec
Regie: Rodrick Cormican | Scenario: Kathleen Shugrue | Cast (stemmen): Brady Noon (Greg Heffley), Ethan William Childress (Rowley Jefferson), Hunter Dillon (Rodrick Heffley), Erica Cerra (Susan), Chris Diamantopoulos (Frank), e.a. | Speelduur: 74 minuten | Jaar: 2022

In 2007 liet de Amerikaanse stripmaker Jeff Kinney de wereld kennismaken met het leven van middelbare scholier Greg Heffley. Diary of a Wimpy Kid groeide uit tot een uiterst populaire stripreeks over het dagelijkse leven van een doodgewone jongen die zich te midden van het schoolleven, familieleven en zijn opborrelende hormonen staande probeert te houden.

Het succes resulteerde al in vier speelfilmbewerkingen en een animatiefilm. Diary of a Wimpy Kid: Rodrick Rules is het tweede animatie-avontuur en verhaalt over de relatie tussen Greg en zijn oudere broer Rodrick. Deze is gebaseerd op Kinneys tweede boek, waarmee de speelfilm uit 2011 nog eens dunnetjes wordt overgedaan.

In tegensteling tot Greg kan Rodrick rekenen op een grote schare vrienden. Een appje is genoeg om een heel huis te vullen voor een feestje. Gregs ouders zijn een weekend weg en Rodrick lijkt zijn jongere broertje en diens beste vriend kennis te willen laten maken met het echte leven. Naar verluidt komen er zelfs meisjes op het feestje! Maar het blijkt dat Greg alleen maar is ingeschakeld voor de voorbereidingen op het partijtje. Wanneer alles is geregeld sluit Rodrick zijn broertje en vriend Rowley op in de kelder.

Kinneys stripboeken kenmerken zich door de eenvoudige zwart-witstijl. De vertaling naar 3D-animatie is dan ook van twijfelachtig allooi. De figuurtjes ogen nog steeds uiterst simpel en clownesk. De gelaatsuitdrukkingen lijken alsof er een Mister Potato Head op de hoofdjes is geplakt. Deze looks steken schril af tegen de veel gedetailleerdere omgevingen. Het zijn twee disciplines die maar lastig samen lijken te gaan en het lukt ook maar niet om eraan te wennen.

Nog vreemder is de verhaalboog waar de makers zich van bedienen. Het gegeven van de stoute broer die stiekem een feestje geeft is eigenlijk wel na een halfuurtje afgerond. Vervolgens wordt hierop voortgeborduurd doordat Rodrick een belofte inlost die hij maakte toen hij Greg voor zijn karretje wist te spannen. Hoe krijg je zo veel mogelijk gedaan in het leven met zo weinig mogelijk inspanning?

En zo rolt Greg van de ene situatie in de andere zonder dat het plotmatig als een eenheid voelt. Want al snel gaat het opeens weer over de band van Rodrick en het doen van audities. Je zou haast denken dat er aan deze verfilming meerdere afzonderlijke boeken ten grondslag liggen, maar niets is minder waar. Het voelt alsof een reeks losse ideeën met slechtplakkende lijm tot een geheel is gesmeed.

Diary of a Wimpy Kid: Rodrick Rules kent heus wel een aantal aardige momenten die een lach op je gezicht toveren, maar als animatiefilm van bijna tachtig minuten werkt hij simpelweg niet. Iedereen kan zich iets voorstellen bij de wens om bij de grote populaire jongens te horen, maar dit concept wordt onvoldoende gedragen door een behoorlijke coherente verhaallijn. In ons land wordt de film uitgebracht onder de titel Het Leven van een Loser: Vette Pech.

Diary of a Wimpy Kid: Rodrick Rules is te zien bij Disney+.